Krak des Chevaliers, Syria
Krak des Chevaliers, Syria
Krak des Chevaliers, Syria
Palmyra, Syria
Palmyra, Syria
Palmyra, Syria
Palmyra, Syria
Deir Mar Mousa, Syria
Damascus, Syria
Damascus, Syria
Beirut, Lebanon
Beirut, Lebanon
Bosra, Syria
Syria
Mount Nebo, Jordan
Dana NP
Dead Sea, Jordan
Petra, Jordan
Petra, Jordan
Petra, Jordan
Petra, Jordan
Petra, Jordan
Petra, Jordan
Petra, Jordan
Petra, Jordan
Petra, Jordan
Petra, Jordan
Wadi Rum, Jordan
Wadi Rum, Jordan
Aqaba, Jordan
Aqaba, Jordan
Syrië
Vanaf de niet zo bijzondere havenstad Latakkia reden we de korte Syrische kustlijn verder zuidwaarts af. Een plek om even in de Middellandse Zee te springen vonden we evenwel niet: de stranden zijn er enkel te bereiken via resorts die een te dure inkom vroegen.
De rest van die dag vulden we met rondrijden in de mooie door Christenen bewoonde bergachtige Mediterrane streek van het Krak de Chevaliers, een uiterst goed bewaard kasteel van de Kruisvaarders. We vonden een hotelletje aan de voet van de heuvel van het Krak. De prijs lag net iets boven ons budget, dus haalden we ons ‘arme studenten willen in Kaapstad geraken’ verhaal boven, waarop de eigenaar ons een fikse korting gaf en ons de rest van de avond entertainde met zijn reisverhalen en Arabische tokkelinstrumenten, ons naar de goedkoopste eetstallen van het dorpje reed (hij schrok wel toen we alledrie de deuren van zijn Ladaatje Landcruisergewijs te hard dichtknalden) en ons liet delen in zijn avondmaal. Het Krak zelf was inderdaad een goed bewaard kasteel van de kruisvaarders. Punt.
Vandaar reden we door naar die andere toeristische trekpleister van Syrië: Palmyra, een site met ruïnes van een Romeinsachtige stad, gesitueerd in een oase omgeven door uiteraard woestijn. Menig criticaster zal de site als een hoop stenen degraderen, maar wij waren danig onder de indruk. We bezochten de site bij zonsondergang, ’s nachts en ’s middags (al was dat bakken) en kampeerden en zwommen vlak naast de muur van de meest bezochte tempel van Palmyra.
Voordat we de hoofdstad Damascus aandeden overnachtten we in het Mar mousa klooster. Een aantal Syrisch-Ortodoxe monniken en nonnen bewonen nog steeds dit in de bergen gelegen Middeleeuws bouwwerk. Gasten hoefden er niks te betalen voor overnachting en eten, maar werden wel uitgenodigd om deel te nemen aan een uur meditatie gevolgd door een uur mis. Hiervoor bedankten we echter vriendelijk, we hadden namelijk wat etenswaren naar het klooster getorst in de hoop dat ze hiermee tevreden waren. Al bij al een aparte ervaring.
De volgende stop was de eeuwenoude stad Damascus. Volgens velen de langste permanent bewoonde stad op onze aardkluit (al hoorden we dat onderweg nog op andere plekken), maar alleszins steevast een centrum voor al de grote beschavingen die deze regio door de eeuwen door hebben bevolkt. De oude binnenstad die we ’s avonds bezochten met enkele andere backpackers straalde inderdaad een unieke traditievolle sfeer uit. Een avondlijk bezoek aan de prachtige moskee van de Omajaden (één van de Arabische dynastiëen) zorgde er zelfs voor dat onze Amerikaanse gezellen er even stil van werden… De mooie avond sloten we af door te pintelieren en eindeloos te keuvelen met onze nieuwe vrienden voor één dag in een gezellig parkje in het hartje van de Oude stad.
De volgende dag stond er een trip naar Beirut, Libanon op het programma. We hadden tijdens onze trip al met enkele mensen met kennis van zaken gesproken en geleerd dat dit land binnenkomen met onze dieselvreetster gewoonweg niet mogelijk was. De bus dus maar! Eerst nog eens gaan checken bij de immigratiedienst (een vijf verdiepingen hoger mierennest annex duiventil) in Damascus of al onze papieren wel degelijk in orde waren. “Everything is oké sir”. Aan de Syrische grens gekomen kreeg Shoekes echter te horen dat hij het land niet uitmocht zonder auto, een scenario waar we stiekem een beetje voor gevreesd hadden. Omdat we echter broodnodig een stroomomvormer nodig hadden voor de elektriciteit in de auto (de onze was om de één of andere illustere reden in Servië al gesneuveld en kon niet meer gerepareerd worden, en was niet te vinden in Syrië noch Jordanië) werd er besloten het getrouwe trio tijdelijk te splitsen in een duo en enkeling Shoekes, die terug de Damasceense lucht mocht gaan opsnuiven. Simon en Kristof vulden het vervolg van de busrit met gepeperde gesprekken met de voornamelijk Palestijnse medepassagiers en kwamen pas laat in de avond in Beirut aan. De goedkoopste slaapplek van de stad werd gevonden onder de vorm van een mager bed op een schraal dak van een al even matig hotelletje. Gelukkig waren we vermoeid genoeg van de te lange busreis om ’s nachts niet wakker te liggen van de discotheek op een dak één blok verder waar er tot in de vroege uren een dik feestje doorging. Tijdens onze avondlijke wandeling door de rijke delen van de stad hadden we reeds kennis gemaakt met de aanwezige atypische Midden-Oosten sfeer: rond de nachtclubs, dure restaurants, lounge bars met buitenwippers,… stond vaak een parade van dure auto’s: Lamborghini’s, Maserati’s, Porsches, Ferrari’s, ge waart bij wijzen van spreken ne sukkelaar als ge hier met ne Mercedes rond rijdt. Een echte cultuurshock, maar dan lokaal tussen Oost en West, zeg maar. Voorts wordt het straatbeeld getekend door de alomtegenwoordigheid van politie en militairen die alle toegangstraten naar het centrale plein afbakenen en constant rondrijden in zwaarbewapende konvooien. De peis en vree in Libanon na een lange pijnlijke burgeroorlog die eindigde in 1990 kan voorlopig nog niet al te stabiel genoemd worden…
in afwachting van het duo heeft shoekes een beetje de syriër uitgehangen: wat rondgeslenterd door zowel het nieuwe als het oude stadsdeel van damascus, een theetje gedronken, de lokale barbier bezocht en een paar uur zitten babbelen met een syrische koerd. Gelukkig werd de missie ‘Vind Stroomomvormer’ met succes beëindigd en keerden Simon en Kristof na hun Beiruts blitzbezoek fier terug naar Damascus om hun maatje Shoekes opnieuw te vervoegen.
tijd om de hoofdstad te verlaten richting ‘bosra’, bekend om zijn amfitheater. en wat voor één: het is een immens groot bouwwerk met plaats voor een 15000tal toeschouwers, het is nog erg goed bewaard gebleven en het is een van de zeldzame amfitheaters die niet tegen een heuvel is gebouwd. wat verderop wandelden we door ruïnes die lang geleden een romeins stadje vormden. we schrokken even toen we merkten dat heel wat ‘huizen’ nog steeds door locals gebruikt werden om in te wonen, wat het geheel een stuk levendiger maakte!
jordanië
vanaf bosra was het slechts een half uur rijden tot aan de grens met jordanië. wederom geen noemenswaardige problemen gehad, hoewel het rondlopen van het ene bureautje naar het andere gebouw voor de nodige stempels en papieren ons in totaal toch een drietal uur gekost heeft. we reden knal door het centrum van ‘amman’, hoofdstad van jordanië, naar een kleiner en gezelliger stadje, ‘madaba’ genaamd. de stad en zijn omgeving kan uitpakken met zijn vele, professioneel ineengepuzzelde mozaïeken. een aantal daarvan zijn we gaan bewonderen op ‘mount nebo’. het is daar waar die goeie ouwe mozes aan zijn makkers het ‘beloofde land’ liet zien, zo staat althans geschreven in de bijbel. ook wij kregen een mooi uitzicht op dat dor en bergachtig land, enkel jammer dat ons zicht wat getemperd werd door stof en zand, aangevoerd door een strakke, bloedhete wind (achteraf bleek dit een constante te zijn in heel jordanië).
we verlieten deze bijbelse plek en bolden van het op ruim 1500 meter gelegen gebergte richting ‘dode zee’, de laagstgelegen plek op aarde (400 meter onder de zeespiegel!). eigenlijk is dit enkel voor duitstaligen een zee, voor ons is het een meer. maar dood is de plek alleszins: door sterke verdamping van het water (toevallig een van de kenmerken van een woestijn) is het zoutgehalte er (letterlijk) onleefbaar hoog. maar dankzij deze uitzonderlijke kenmerken dobberden wij gezellig rond als een luchtmatras: of ge nu wilt of niet, drijven zult gij! onze verbazing werd snel gevolgd door plezier, behalve als het water in contact komt met ogen of mond… na de ‘zwem’partij is afspoelen absoluut noodzakelijk!
We verlieten deze ondraaglijk hete plek om ruim 2000 meter hoger te overnachten in ‘dana’, gelegen in een natuurpark. het dorpje bleek een ideale plek om te chillen: onze dagactiviteiten bestonden uit een beetje prutsen aan ons bertha, lachen met de rondlopende ezels, genieten van het landschap en babbelen met een frans koppel die op de terugweg waren van een tocht met hun defender naar kaapstad én terug…
chillen is leuk, cultuur opsnuiven ook wel, zeker in ‘petra’, een van de zeven nieuwe wereldwonderen. en dat laatste is zeker terecht: indertijd, toen jezus nog gezwind rondliep, was er een volk, de ‘nabateeërs’ genaamd. die mannen waren op het zotte/briljante idee gekomen om een volledige stad uit te houwen in een (zandsteen)gebergte, met tombes, huizen, amfitheater, tempels, enzovoort. hetgeen wat er nog van overgebleven is (en dat is veel, we hebben er twee dagen rondgelopen), in combinatie met de grillige vormen van de bergen, is indrukwekkend te noemen! de toegang tot de stad alleen al bestaat uit een kilometerslange kloof, met op het einde ervan het bekendste gebouw, de ‘treasury’. een toegangsticket tot deze plek was wel enorm hoog, maar dat weerhoudt het hoog aantal toeristen niet weg te blijven, met in hun kielzog de bedouinen (lokale woestijnbewoners) met koopwaar (van ezel- en kamelenritjes tot souvenirs en flessen water) aan bijna westerse prijzen.
we waren nog van plan ‘wadi rum’ te bezoeken, een nationaal park bekend om zijn vrijwel verticale bergwanden die uitpieken boven de zandwoestijn van zuidelijk jordanië, maar wegens de te hoge toegangsprijs en het slechte zicht (stof en zand) zijn we verder doorgereden naar ‘aqaba’ aan de ‘rode zee’. dit is de enige haven- en kuststad van het land, hier verwacht men veel van de nabije toekomst, getuige de grote bevolkingsaangroei en opkomende resorts. we vonden een paar kilometer buiten de stad een plekje waar we onze tent mochten opzetten, met zwembad en gelegen op een boogscheut van de kust. de strakke, hete wind hier noodzaakt ons om regelmatig het zwembad op te zoeken of te snorkelen tussen de koraalriffen en bijhorende tropische vissen. maar dat is niet de enige reden waarom we hier verblijven: aan de overkant van het water (golf van aqaba) ligt egypte, maar tussen egypte en jordanië ligt een petieterig klein, strategisch gelegen kuststrookstukje israël. en israël kunnen we niet binnen want dan mogen we sudan niet meer binnen. gevolg: vandaag namen we een (kostelijke) boot die ons naar de overkant van het water bracht, de sinai in egypte. voor we het land binnen mochten, zijn we drie uur zoet geweest met allerhande documenten en papieren in orde te brengen. we zijn hier zelfs verplicht om met een egyptische nummerplaat rond te rijden. maar goed, we hebben samen met twee duitse motorrijders die ook naar kaapstad bollen twee kleine hutjes gevonden pal aan het strand, hier in het gezellige havenstadje ‘nuweiba’. morgen rijden we door richting cairo. hasta la proxima !
