hello, zoals beloofd wat sneller dan vorige keer iets laten horen van ons! zoals reeds gezegd, hebben we in los angeles verder het centrum nog bezocht. onze eerste indruk van het centrum was niet helemaal positief: we zagen grote wolkenkrabbers, brede straten en een aantal werfen waar men nog aan het bouwen was, maar voor de rest gaf het een sfeerloze, lege indruk. weinig mensen, geen winkels, enkel voorbijrijdende auto's. achteraf is dat beeld wel wat verbeterd: we kwamen wat meer in wijken terecht waar leven was en waar we een hapje konden eten. opvallend wel dat er heel veel latino's rondliepen, een mooie voorbereiding op mexico & co. de volgende dag zijn we naar 'longbeach' gegaan. zoals ge waarschijnlijk al wel vermoedt, is deze wijk gelegen aan het strand. we hebben ongeveer anderhalf uur op de metro gezeten, en neen, das niet te wijten aan vertraging ofzo, maar gewoon aan het feit dat los angeles en omliggende suburbs gigantisch groot zijn. op de metro zitten is ten andere zeker geen verveling, der valt altijd wel iets te beleven: ne zotte, entertainende neger, ne marginale ket, enzovoort. ok, longbeach. das een exclusieve wijk, en wat ons het sterkst opviel was de immens grote jachthaven. we hebben nog nooit zoveel jachtschepen bij elkaar gezien. wat verderop dobbert ten andere de 'queen mary' rond, tussen 1930 en 1960 een mega-luxe-schip, tegenwoordig een luxe-hotel (verschil is dus gewoon dat het vroeger vaarde, en nu gewoon ligt).
na los angeles was het tijd om de bus te nemen naar san diego, plak tegen de grens met mexico. san diego zelf hebben we niet gezien, we zijn der gewoon doorgereden. net over de grens (in mexico dus) ligt 'tijuana', waar we een slaapplek bezocht hebben. tijuana is de vierde grootste stad van mexico en een beetje een vreemde eend in de bijt: amerikanen (en wij ook trouwens) kunnen zonder grensformaliteiten de stad in en het stikt er dus ook van de weekend/dagjestoeristen die de grens overwippen om goedkope medicijnen te kopen, tequila of corona (ik ben corona-fan geworden) te drinken, wa souvenierkes te kopen en savonds weer de grens over te wippen. gevolg: mexicanen die u constant aanspreken om iets te eten of te drinken of iets te kopen, mexicanen die u proberen af te zetten (was lang geleden), en mexicanen die een ezel wit schilderen met daarop zwarte strepen om zodoende geld te kunnen krijgen voor een mooie foto met een dikke amerikaan ervoor en een "zebra" op de achtergrond. die zogenaamde zebra's moesten ten andere perse in het steegje gestald worden vlak naast ons hostelleke waardoor we smorgens lekker wakkergebalkt werden. vanuit tijuana wouden we verder zuidwaarts. maar toen we onze reisgids opensloegen, beseften we dat de afstanden in mexico wel ietskes groter waren dan we gehoopt/vermoed hadden. bovendien was transport met bus redelijk duur. gelukkig heeft ook mexico zijn low-budgetvluchten, waardoor we niet alleen goedkoper konden reizen, maar ook sneller. via internet het ticket geboekt richting 'morelia'. volgende dag naar de luchthaven gegaan (die ligt pal op de grens, en blijkbaar hebben de israeli's het spelletje "muurtje-bouwen-op-de-grens" (hùn visie van grens) niet van vreemden geleerd, want ook de amerikanen hebben een schoon muurtje neergepoot op de grens tussen mexico en de VS, zo bleek (als ze maar zorgeloos medicijnen kunnen kopen in tijuana)). op de luchthaven heeft het een tijd geduurd eer we ne stempel kregen van de immigratiedienst van mexico: sinds kort moet er immers geld betaald worden om binnen te mogen als toerist, alleen was het niet duidelijk waar dat geld nu eigl moest betaald worden. probleem is dus: wij willen stempel, wij moeten betalen, wij willen betalen, wij kunnen niet betalen, wij krijgen geen stempel. voor de bagagecontrole zeggen ze dat we achter de bagagecontrole moeten betalen, en achter de bagagecontrole zeggen we dat we voor de bagagecontrole moeten betalen. we zijn nog nooit zoveel gescreend geweest anders. soit, na een tijdje was het toch in orde gekomen, en hebben we (als enige buitenlandse toeristen) genoten van onze drie-uur-durende vlucht. we zijn geland in de luchthaven van 'morelia', gelegen op een dikke 20 km afstand van de stad zelf. terwijl we aan het wachten zijn op de bus richting centrum, stopt er plots een wagen en ze willen ons een lift aanbieden. zeggen wij geen neen op natuurlijk, bleek dat het twee mexicanen (en een spaanse ook) waren, echt enorm vriendelijke mensen, die in een of ander vreemd project zaten (ze wouden de wereld transformeren in een wereld van vrijheid, liefde en passie). soit, leve dat project want wij kregen een lfit. ze hadden ons beloofd ons naar het centrum te brengen, maar blijkbaar waren hun plannen veranderd en moesten ze op een tiental km van het centrum ergens zijn. omdat ze hun belofte wouden nakomen, hebben ze een taxi gebeld en onze taxirit betaald richting centrum. der was niks tegen in te brengen, zij zouden betalen en wij moesten in die taxi kruipen. morelia (op een paar honderd km gelegen van 'mexico city') zelf was een aangename verrassing, verre van vergelijkbaar met tijuana! onnoemelijk veel pleintjes en gezellige straatjes en kerkjes en alles wat daar nog bijhoort. eindelijk zagen we nog eens gebouwen die ouder waren dan pakweg 100 jaar (was ongeveer 2 maanden geleden) en dat maakt het geheel toch veel gezelliger en minder kunstmatig. de mexicanen zijn heel vriendelijk (misschien niet op het eerste zicht, maar wel als er een gesprek (inclusief gebrekkig spaans van onze kant) op gang komt), het is hier al een heel stuk goedkoper, het stadje ligt op een plateau van 2000 meter waardoor we een aangename 25-28 graden hebben, der is geregeld muziek, wat rondwandelende (vrijwel uitsluitend mexicaanse) toeristen, veel koloniale gebouwen (voornamelijk kerkskes), en er hangt hier een plezante zuiderse sfeer. De dag dat we in Morelia aankwamen hebben we het rustig aan gedaan, want we waren nog moe van onze vroege vlucht, en de dag erop dan de stad verkend. Bleek echt wel een massa aan schone architectuur en cultuur aanwezig in Morelia: voornamelijk kerken, fonteinen, schone en gezellige pleintjes, en zelfs een heus aquaduct met nog een 200 tal resterende bogen. Al dit sightseeing wisselen we af met een koele ´cerveza´, hopen tacos, quesadillas, tortillas, enz... De variatie aan eten is groot en met onze extreem beperkte kennis van het Spaans is vaak op goed geluk af een schotel kiezen. Vandaag zijn we con autobus naar Patzquaro gereden, op een uurke van Morelia. Dit stadje wordt door onze gids als een van de meest pittoreske van Mexico bestempeld en het was inderdaad wel erg schoon. Smalle kasseienstraatjes, overal dezelfde kleine huisjes in bruin (onderste deel van het huis) en wit (bovenste deel), en veel ´echte´Mexicanen, waarmee ik de indiginos bedoel. De oude mannekes dragen bijna allemaal ne cowboyhoed, en velen lopen met typische lokale kledij rond. Het was markt dus extra interessant om door de straatjes te slenteren en voorbij de lokale boerkes te lopen die met hun groentekes uit hun hof aan weerszijden van de straten uitstalden. De laatste dagen krijgen we steeds meer het gevoel het échte´Mexico te beleven! Bij deze zijn we hier weer klaar met onze verhalen...
na los angeles was het tijd om de bus te nemen naar san diego, plak tegen de grens met mexico. san diego zelf hebben we niet gezien, we zijn der gewoon doorgereden. net over de grens (in mexico dus) ligt 'tijuana', waar we een slaapplek bezocht hebben. tijuana is de vierde grootste stad van mexico en een beetje een vreemde eend in de bijt: amerikanen (en wij ook trouwens) kunnen zonder grensformaliteiten de stad in en het stikt er dus ook van de weekend/dagjestoeristen die de grens overwippen om goedkope medicijnen te kopen, tequila of corona (ik ben corona-fan geworden) te drinken, wa souvenierkes te kopen en savonds weer de grens over te wippen. gevolg: mexicanen die u constant aanspreken om iets te eten of te drinken of iets te kopen, mexicanen die u proberen af te zetten (was lang geleden), en mexicanen die een ezel wit schilderen met daarop zwarte strepen om zodoende geld te kunnen krijgen voor een mooie foto met een dikke amerikaan ervoor en een "zebra" op de achtergrond. die zogenaamde zebra's moesten ten andere perse in het steegje gestald worden vlak naast ons hostelleke waardoor we smorgens lekker wakkergebalkt werden. vanuit tijuana wouden we verder zuidwaarts. maar toen we onze reisgids opensloegen, beseften we dat de afstanden in mexico wel ietskes groter waren dan we gehoopt/vermoed hadden. bovendien was transport met bus redelijk duur. gelukkig heeft ook mexico zijn low-budgetvluchten, waardoor we niet alleen goedkoper konden reizen, maar ook sneller. via internet het ticket geboekt richting 'morelia'. volgende dag naar de luchthaven gegaan (die ligt pal op de grens, en blijkbaar hebben de israeli's het spelletje "muurtje-bouwen-op-de-grens" (hùn visie van grens) niet van vreemden geleerd, want ook de amerikanen hebben een schoon muurtje neergepoot op de grens tussen mexico en de VS, zo bleek (als ze maar zorgeloos medicijnen kunnen kopen in tijuana)). op de luchthaven heeft het een tijd geduurd eer we ne stempel kregen van de immigratiedienst van mexico: sinds kort moet er immers geld betaald worden om binnen te mogen als toerist, alleen was het niet duidelijk waar dat geld nu eigl moest betaald worden. probleem is dus: wij willen stempel, wij moeten betalen, wij willen betalen, wij kunnen niet betalen, wij krijgen geen stempel. voor de bagagecontrole zeggen ze dat we achter de bagagecontrole moeten betalen, en achter de bagagecontrole zeggen we dat we voor de bagagecontrole moeten betalen. we zijn nog nooit zoveel gescreend geweest anders. soit, na een tijdje was het toch in orde gekomen, en hebben we (als enige buitenlandse toeristen) genoten van onze drie-uur-durende vlucht. we zijn geland in de luchthaven van 'morelia', gelegen op een dikke 20 km afstand van de stad zelf. terwijl we aan het wachten zijn op de bus richting centrum, stopt er plots een wagen en ze willen ons een lift aanbieden. zeggen wij geen neen op natuurlijk, bleek dat het twee mexicanen (en een spaanse ook) waren, echt enorm vriendelijke mensen, die in een of ander vreemd project zaten (ze wouden de wereld transformeren in een wereld van vrijheid, liefde en passie). soit, leve dat project want wij kregen een lfit. ze hadden ons beloofd ons naar het centrum te brengen, maar blijkbaar waren hun plannen veranderd en moesten ze op een tiental km van het centrum ergens zijn. omdat ze hun belofte wouden nakomen, hebben ze een taxi gebeld en onze taxirit betaald richting centrum. der was niks tegen in te brengen, zij zouden betalen en wij moesten in die taxi kruipen. morelia (op een paar honderd km gelegen van 'mexico city') zelf was een aangename verrassing, verre van vergelijkbaar met tijuana! onnoemelijk veel pleintjes en gezellige straatjes en kerkjes en alles wat daar nog bijhoort. eindelijk zagen we nog eens gebouwen die ouder waren dan pakweg 100 jaar (was ongeveer 2 maanden geleden) en dat maakt het geheel toch veel gezelliger en minder kunstmatig. de mexicanen zijn heel vriendelijk (misschien niet op het eerste zicht, maar wel als er een gesprek (inclusief gebrekkig spaans van onze kant) op gang komt), het is hier al een heel stuk goedkoper, het stadje ligt op een plateau van 2000 meter waardoor we een aangename 25-28 graden hebben, der is geregeld muziek, wat rondwandelende (vrijwel uitsluitend mexicaanse) toeristen, veel koloniale gebouwen (voornamelijk kerkskes), en er hangt hier een plezante zuiderse sfeer. De dag dat we in Morelia aankwamen hebben we het rustig aan gedaan, want we waren nog moe van onze vroege vlucht, en de dag erop dan de stad verkend. Bleek echt wel een massa aan schone architectuur en cultuur aanwezig in Morelia: voornamelijk kerken, fonteinen, schone en gezellige pleintjes, en zelfs een heus aquaduct met nog een 200 tal resterende bogen. Al dit sightseeing wisselen we af met een koele ´cerveza´, hopen tacos, quesadillas, tortillas, enz... De variatie aan eten is groot en met onze extreem beperkte kennis van het Spaans is vaak op goed geluk af een schotel kiezen. Vandaag zijn we con autobus naar Patzquaro gereden, op een uurke van Morelia. Dit stadje wordt door onze gids als een van de meest pittoreske van Mexico bestempeld en het was inderdaad wel erg schoon. Smalle kasseienstraatjes, overal dezelfde kleine huisjes in bruin (onderste deel van het huis) en wit (bovenste deel), en veel ´echte´Mexicanen, waarmee ik de indiginos bedoel. De oude mannekes dragen bijna allemaal ne cowboyhoed, en velen lopen met typische lokale kledij rond. Het was markt dus extra interessant om door de straatjes te slenteren en voorbij de lokale boerkes te lopen die met hun groentekes uit hun hof aan weerszijden van de straten uitstalden. De laatste dagen krijgen we steeds meer het gevoel het échte´Mexico te beleven! Bij deze zijn we hier weer klaar met onze verhalen...
Megaveel succes toegewenst aan degenen met 2de zit en nog veel plezier met de vakantie voor de anderen!! Hasta Luego!
