Colonia del Sacramento (Uruguay) - Buenos Aires (Argentina) - Mendoza - Santiago (Chile)

hello! een normaal gezien voorlaatste updatetje. we waren dus aangekomen in 'colonia del sacramento', uruguay. aan de bushalte werden we meteen aangesproken door een madammeke dat voor ons een slaapgelegenheid had aan een enorm schappelijk prijske. toen we onze 'kamer' zagen, werd duidelijk dat het gewoonweg een volledig huiske was dat we helemaal ter onze beschikking kregen! slaapkamer, keuken, leefkamer (met tv inclusief amerikaanse pulpzenders, joepie), sanitair en klein koerke. feest met andere woorden! volgende dag colonia zelf bezocht. het stadje is terecht unesco werelderfgoed: schoon huiskes en pleintjes, allemaal gezellig en schattig en van die dingen, met de zee op de achtergrond en nog meer op de achtergrond de skyline van buenos aires. ge hebt het stadje op een paar uur helemaal doorgelopen, maar das niet erg, konden we het er chill aanpakken. de volgende ochtend namen we een grote catamaran richting 'buenos aires' (de tragere boot ernaartoe was goedkoper, maar op een werkelijk onmenselijk uur, namelijk 5 uur smorgens, niet dus!). een uurke later kwamen we aan in de op een na grootste stad van zuid-amerika, 'buenos aires' (sao paulo staat op nummer 1, mocht iemand het zich afvragen). 12 miljoen inwoners en niet toevallig dan ook de hoofdstad van argentinie. na wat zoeken een hostelleke gevonden en direcht goedkoop gegeten. argentinie is werkelijk super wat eten betreft: waar elders ter wereld kunt ge voor minder dan vier euro een buffet krijgen waarbij ge zoveel moogt eten als ge wilt?! met wat ge kreeg op dat buffet kunt ge heel sierra leone voor 10 jaar van hun voedselprobleem afhelpen! alle soorten groenten, zetmeel in alle mogelijke combinaties (frieten, gebakken patatten, gewone patatten, rijst, brood,...) en last but not least: vlees, vis en gevogelte à volonté en rechtstreeks van de grill! net op het moment dat ge ne hiroshima in uw eigen maag probeert te vermijden, ziet ge de tafel staan met alle desserten: schepijs, taartjes en cake (wat patisserie betreft moeten ze hier trouwens niet onderdoen voor belgie), fruit, enzovoort. simon heeft trouwens opnieuw een wc in een restaurant naar de *** geholpen, volgens mij kickt hij daar heimelijk op... de stad mag terecht een metropool genoemd worden, zo bleek de volgende dag! ons hostel lag vlakbij de breedste straat ter wereld, met ne schone obelisk plak in het midden. in het centrum wat rondgeslenterd en naar het water geweest, allemaal de moeite. savonds in een drukke wandelstraat een filmpje meegepikt. meer moet dat niet zijn! we gingen ook naar de wijken 'palermo viejo' en 'palermo hollywood'. het zijn erg gezellige wijken, en andere mensen vinden dat blijkbaar ook, want het zijn up-market, residentiele wijken. buenos aires (en bij uitbreiding argentinie ook wel min of meer, toch in vergelijking met andere zuid-amerikaanse landen) is in het algemeen trouwens vrij gegoed, en dat is net het leuke aan de stad/het land: aan goedkope, 'half-ontwikkelingsland'-prijzen hebt ge de luxe en kwaliteit van westerse landen. ge voelt u ook thuis in buenos aires, veel europese invloeden (wat bouwstijl, welvaart, mode,... betreft). soit, ben aant afwijken. we gingen de volgende dag naar 'san telmo' en 'la boca', iets armere wijken, waar het stikt van de antiek- en kunstzaken, en op de gezellige pleintjes zit het vol met kunstenaars en locals die net als ons wa genoten van het zonneke, de sfeer en tango, dat op verschillende plaatsen in de stad wordt gedanst. na buenos aires was het tijd voor onze laatste nachtbus, westwaarts richting 'mendoza'. dit kleine stadje ligt in het westen van argentinie, aan de voet van de andes. waarom gaat ne mens daar naartoe? ten eerste omdat het op weg ligt naar santiago in chili, waar we onze vlieger hebben, maar vooral omdat mendoza beroemd is om zijn wijn. uiteraard hoort daar dus het wijnproeven bij! we namen een bus (of liever, een handvol bussen, plus een (spontaan aangeboden) lift, de busnummers staan enkel voor de versiering op die bussen, die mannen rijden gewoon naar waar da ze willen, heb ik den indruk) richting de eerste wijnbrouwerij, gerunned door een frans koppel op middelbare leeftijd uit toulouse. na een korte rondleiding mochten we drie soorten van hun wijn proeven. lekker dus feest alom! aan de overkant van de straat was ook een olijfbrouwerij (of hoe moet ge da noemen), dus daar gingen we ook heen. na een uitleg en rondleiding van een half uur in het spaans mochten we brood en olijven proeven. wederom lekker dus wederom feest! daarna een wandelingetje van vijftal kilometer gemaakt naar een andere wijnbrouwerij met eveneens eerst korte rondleiding en erna, joepie, proeven. daar zat ook een hollands koppel dat we dervoor al op een van de bussen waren tegengekomen, en om een of andere vrij verklaarbare reden waren ze veel spraakzamer dan tevoren. heb een flauw vermoeden dat zij wel meer dan twee bezoekskes aan wijnzaken gebracht hadden... erna weer de bus richting mendoza genomen (en te vroeg afgestapt in een buitenwijk, waarom lijken al die mannen hun pleinen ook zo crimineel hard op elkaar), want volgende dag moesten we vroeg op.
wij onze laatste bus op richting 'santiago de chile', vanzelfsprekend in chili dus. busrit was de moeite, want voor de laatste keer mochten we nog eens de andes oversteken. aangezien we hier meer in het zuiden zitten dan tevoren, reden we nu door met sneeuw bedekte pieken, schoon landschap dus. her en der waren ook skiliften en skipistes, inclusief skieers. op de grens wel lang moeten aanschuiven voor onze stempel, ma alé, hier zijn de grensposten tenminste al op de grens zelf en das al een hele vooruitgang. bus daalde verder af richting santiago en het werd ons duidelijk dat het hier vollop lente is: lekker zonneke, veulentjes in de wei, gele bloemekes, bomen met bloesems en nog zo van die poëtische dingen. santiago binnengereden, hostel gezocht en wa praktische zaakskes geregeld. vandaag hebben we dan de stad zelf bezocht. santiago (zes miljoen inwoners) is de hoofdstad van chili. toevallig waren het nu ook de onafhankelijkheidsdagen (blijkbaar hebben die ni genoeg aan één dag) en da was te zien aan de vlagskes en de muziek en de blije gezichten overal. de stad zelf is wel mooi, wa grote pleinen, grote gebouwen enzovoort. en de chilenen zelf, das een beetje een raar volkje (maar wel vriendelijk). enige nadeel is dat het hier veel duurder is dan in de andere zuid-amerikaanse landen, maar ja, zo lang zitten we hier nu ook niet.
vanavond nemen we de bus naar de luchthaven, waar morgenvroeg het vliegtuig naar lima ons opwacht. dan hebben we een goe dagske om lima te bezoeken en erna drie vermoeiende vluchten richting brussel. we zien der een beetje tegenop, tegen al dat gevlieg, maar ja, dat hoort er nu eenmaal bij! tot binnenkort! iep!

Paranagua - Ilha Do Mel - Morretes - Curitiba - Chuy (Uruguay) - Punta Del Diablo - Montevideo

hello. een update meer of minder, kan nooit kwaad! vanuit curitiba namen we een korte busrit richting 'paranagua' om van daaruit een boot te nemen richting 'ilha do mel'. in paranagua zelf ff tijd gehad om wa rond te slenteren, en het was er aangenaam om te slenteren. de boot naar het eiland was een paar uur, hier in zuid-amerika kennen ze geen boten die sneller gaan dan vijf km per uur, vrees ik. op de boot in de verte wel dolfijnen zien springen. dolfijn zeg! op het eiland bleek al gauw dat het een chill ('chill' is het beste woord om het eiland te beschrijven) plekske is: een paar eenvoudige huiskes, zanderige wegskes, geen gemotoriseerd vervoer (behalve boten dan) en een paar rondlopende locals (inwoners en braziliaanse toeristen). vonden snel een chille kerel die een even chill en vrij goedkoop kamerke had voor ons in zijn huiske. savonds wat rondgelopen in het dorpje/gehuchtje en wa eten gemaakt. meer moet da ni zijn! de volgende dag waren we van plan om naar een vuurtoren min of meer aan de andere kant van het eiland te wandelen. in het begin allemaal leuk en gezellig en uiteraard chill: wa verlaten stranden, wa tropisch gebladerte en zo van die dingen. ma wanneer we een schiereiland-bergske over moesten werd het zoeken naar een paadje en eenmaal het paadje gevonden, bleek het kleiner en kleiner te worden en de bomen en lianen en al da kruid in die genre overwoekender en overwoekender. op den duur was er eigenlijk geen paadje meer, alleen maar overwoekering. na wa lenigheidsoefeningen gedaan te hebben en een vreemde nederzetting met een bijtgraag hondje langsgelopen (door het hondje letterlijk 'gelopen') te zijn, toch in het andere dorpje/gehucht (er zijn er twee op het eiland) geraakt en er iets gedronken en plots hadden we nog weinig goesting om naar de vuurtoren te lopen. op zo'n chille eilandjes is het weer immers ni altijd even chill: het regende, der hing mist en het was kil. belgisch herfstweer dus... ne boot teruggepakt naar 'ons' dorpje en naar ons kamerke gegaan. savonds was er een groepje sympathieke jongeren uit curitiba die op weekend waren (twas onafhankelijkheidsfeestdag) op het terraske van ons huiske. we hebben er met hen domino gespeeld (eigenlijk is er niks spannends aan da spel, ma wel populair hier, vraag me niet waarom, ben geen braziliaan) en het was een vrolijke avond. alleen die mannen hun portugees, daar is echt geen knijt van te begrijpen (en engels kunnen ze sowieso niet). tis zo iets tussen spaans en russisch, met soms zelfs wa west-vlaams. als iemand de gesprekken die we hebben gevoerd zou ondertitelen, zou dat hilarische taferelen opleveren, denk/vrees ik. volgende dag was onze 'zoveel-mogelijk-openbaar-vervoermiddelen-nemen-dag'. eerst de boot, dan de bus naar een gezellig dorpke, 'morretes' genaamd. vandaaruit nen trein richting ons wel vertrouwde curitiba. het was eigenlijk allemaal te doen om die trein: het is een van de meest spectaculaire treinritten van zuid-amerika dus da mag ne mens ni missen. trein bestond uit drie wagons: de hoge klasse, de toeristische klasse en de lagere, goedkoopste klasse. wij zaten in de goedkoopste klasse, helemaal alleen in de wagon, terwijl al de rest (lees: tien à twintig braziliaanse toeristen) in de toeristische klasse zat. wij voor weinig geld rust en goed plekje aan het raam, zij voor meer geld minder plekjes en een gids die portugees door een microfoon brabbelde. jeuj! de treinrit is spectaculair omdat het door de bergen rijdt met allemaal tropische planten enzo en dat langs indrukwekkende tunnels en bruggen (vooral de bruggen indrukwekkend). trein reed aan een enorm traag tempo (familie van de boot misschien), maar dat was helemaal niet erg want ge kon des te meer genieten van het landschap en het heerlijk geluid dat treinen maken. opnieuw aangekomen in curitiba, waar veel meer drukte en sfeer was dan toen we er ervoor waren (toen was het weekend + vakantie + feestdag). de braziliaanse bevolking bestaat ook uit een ongelooflijke mix van allerlei zuiderse types, van blank tot zwart, wat regelmatig tot uitmuntende resultaten leidt... tijd voor opnieuw een nachtbus, deze keer richting 'porto alegre' in het nog zuidelijkere zuiden van brazilie. smorgens daar toegekomen en zo snel mogelijk een bus genomen richting het dorp 'chuy', op de grens tussen brazilie en uruguay. we hebben zoveel kilometers gevreten dat we er opt einde nen indigeste van hadden! een nacht en een dag gereden, in een onnozel, schijnbaar klein uitstulpingske van brazilie. op zo'n momenten beseft ge dat brazilie een reusachtig groot land is! savonds toch tevreden dat we in chuy waren: het is een dorp, werkelijk plak op de grens gelegen. we hadden zelfs niet eens door dat we in uruguay rondliepen, tot we beseften dat alles terug in ons vertrouwd spaans geschreven stond! naar aloude traditie hadden we de volgende ochtend weer, jubelt en juicht, grensproblemen. aangezien de vorige avond onze buschauffeur niet wou stoppen bij de braziliaanse grenspost (2,5 kilometer voor de effectieve grens, das een redelijk irritante gewoonte hier in zuid-amerika), moesten wij de volgende ochtend te voet daarheen. wij komen daar binnen en we worden nogal vreemd bekeken en we kregen zo van die blikken van de kantoorbeambten waaruit ge kunt afleiden dat er iets onaangenaams gaat komen. bleek dat die pipo's sinds twee maanden hun grenspost verlegd hadden naar een ander dorp, twintig (!) kilometer landinwaarts. toen we dit heuglijke nieuws hoorden, wisten we dat er binnen drie kwartier in 'chuy' een bus zou vertrekken waar we al een ticket voor hadden gekocht. wij waren zo al wa in de gedachtegang van 'die-stempel-zal-wel-ni-zo-hard-nodig-zijn', tot er een van de grappige jongens daar ons duidelijk maakte dat ge zonder braziliaanse stempel wel eens ni uruguay zou binnen mogen bij de uruguayaanse grenspost (die aan hún kant van de grens twee kilometer landinwaarts lag...). wij dan toch maar voor de zekerheid nen taxi laten komen die op ons vriendelijk verzoek aan een illegaal hoge snelheid naar de vervloekte grenspost scheurde. elk acht euro kwijt, een stempel erbij en op tijd bij onze bus! feest! die bewuste bus stopte gelukkig wel bij de uruguayaanse grenspost (na aandringen van onze kant wel) en we kregen gemakkelijk ne stempel (frustrerend wel, die mannen hebben zelfs ni eens gekeken naar onze braziliaanse stempel). onze bus bracht ons naar 'punta del diablo'. uit de naam kunt ge al afleiden dat dit een nogal pittig dorpke is. het ligt zo ongeveer plak in 'the middle of nowhere', omgeven door rotsen en wa duinen en strand en fameus hoge golven die op dit alles inbeukten. de wind was ook overduidelijk van de partij, maar de zon scheen toch, das al mooi! na wat ronddolen, beseffend dat meer dan de helft van de kleine, schattige huiskes momenteel niet bewoond waren (in hun zomer zijn er hier naart schijnt 20000 bezoekers, vooral binnenlandse toeristen, nu was er geen kat), vonden we toch een hostel (het enige dat in het laagseizoen hier open is). en wat voor een hostel! nog maar een jaar oud, gerund door een amerikaans koppel, en tot in de puntjes in orde: mooi gebouw, mooie dormitories, gratis internet en ontbijt en last but not least: ne salon met een knetterende, brandende open haard. feest! savonds zijn we in het restaurant van het hotel nog gaan eten en hebben we een leuk dobbelspelleke gespeeld met zowel gasten (een duitse en een nieuw-zeelander) als personeel (de kok en nog nen andere kerel die al drie jaar in zuid-amerika ronddoolt en op de vraag hoe lang hij dat nog zou volhouden 'another ten years' antwoordde...). punta del diablo is niet noemenswaardig groot, dus ge hebt het er wel vrij snel gezien. de volgende dag namen we dan ook een bus richting montevideo, de hoofdstad van uruguay. het landschap hier is wel gezellig: denk aan landschappen van west-vlaanderen tot vlaamse ardennen, denk de huizen er weg, en als er dan toch huizen zijn, maak ze dan drie keer kleiner, beeld u de weiden weidser in en voeg er hier en daar nen eucalyptusboom en ne palmboom aan toe, en ge hebt een vrij deftig beeld van het landschap hier. het ziet er hier allemaal peis en vree uit, en proper. het is hier trouwens een beetje het 'belgie van zuid-amerika': ook ontstaan rond 1830 en het is dezelfde britse regering die zowel belgie liet ontstaan/bestaan als buffer tussen duitsland en frankrijk, als uruguay als buffer tussen brazilie en argentinie. dit alles heeft nen uruguayaan die geschiedenis gestudeerd heeft en op reis geweest is naar belgie mij toch alleszins allemaal wijsgemaakt. vroeger was uruguay een van de rijkste landen van zuid-amerika, maar uruguay is economisch sterk afhankelijk van vooral argentinie. argentinie deed het de laatste tien jaar niet echt geweldig, en uruguay deelde dus ook in de klappen (80% van het buitenlands kapitaal in uruguay was van argentinie, en na de economisch crash aldaar haalden alle argentijnen hun geld weg van de banken in uruguay).
montevideo dan. eigenlijk hadden we meer van de stad verwacht. de gidsen beschreven het als een 'europese stad', het kleine broertje van 'buenos aires', enzovoorts. maar echt indruk heeft de stad niet gemaakt: alles zag er doods en somber en grijs uit. het weekend (alles dicht, geen volk) en het grijs weer (jammer, want het was twee dagen weer zon geweest) zullen er wel iets mee te maken hebben, maar toch. veel grijze, schijnbaar communistische blokken op de pleinen, de haven met containers vlakbij en toch wel marginalere woningen dan verwacht (het lijkt er ook marginaler dan in het omliggende platteland, dat er nog steeds vrij ontwikkeld uitzag). maar niet alles was negatief, der waren hier en daar wel wat mooie gevels, kerken, pleintjes met grote standbeelden en nog van dat soort dingen.
morgen verder richting 'colonia del sacramento', een koloniaal havenstadje, door unesco erkend. vandaaruit nemen we ook een boot richting een van onze hoogtepunten in de regio, namelijk 'buenos aires'! groetjes ginder! iep!