hello! tis niet omdat het onze laatste dagen zijn, dat ze niet goed vol zaten. en in leon was dat eigenlijk vooral te danken aan het via-via hostel en zijn sympathieke eigenaars en gasten. onze eerste volledige dag in leon zijn we immers met nen hele hoop plezante mensen die ook in het hostel slapen op stap geweest naar een hanengevecht-gebeuren. das een echt lokaal gebeuren, iets buiten de stad, met eten en drinken zoveel als ge wilt, dus waarom niet, dachten wij. die hanengevechten waren wel pittig anders. ze zetten dus twee hanen in een mini-arena en laten de hanen lustig tekeergaan tegen elkaar. hanen vechten naart schijnt sowieso met elkaar als ze elkaar tegenkomen, en eigl was het hele gebeuren erg vergelijkbaar met een boksmatch: ook hier is de ene haan gewonnen als de andere met zijn kop tegen de grond ligt. die beesten vechten zichzelf gewoon letterlijk halfdood, veel bloed en de verliezende haan kunde beter op de pan leggen dan terug int kiekenkot te stoppen. heel het gebeuren wordt aanschouwd door roepende en supporterende locals die hard supporteren omdat er op de hanen geboden wordt, dus hun half dagloon hangt ervan af. savonds hebben we de feestsfeer gewoon verdergezet door te socializen in het viavia-cafe. de volgende dag was een beetje rustiger en dat gaf ons de kans om wat te bekomen van de dag ervoor. in de namiddag hebben we met een hollandse vrouw (die ook in het hostel werkt) een bezoek gedaan aan twee lokale markten, op zich niets bijzonders, maar aangezien die hollandse al lang in nicaragua woont, kon ze ons veel uitleg geven en ons laten proeven van de verschillende vruchten en kazen en al de rest van het eten dat we op die markt konden vinden. savonds nog een kwiske gedaan, waarvan de opbrengst ging naar straatkinderen. we zaten samen in een groepke met een duits koppel en we zijn als goeie middenmoot geëindigd, ma twas ni eerlijk dat die organisatoren zo extreem veel vragen stelden over centraal-amerika (voordeel voor de nicaraguanen die meededen) en de VS (voordeel voor de amerikanen die meededen). dankzij viavia was de dag hierna weeral ns goed gevuld. de eigenaar vroeg ons immers of we geen goesting hadden om mangrove te gaan planten als vrijwilligers voor een of ander natuurproject. ne mens plant nie elke dag mangrove, dus zeiden we hierop geen neen. het was trouwens de ideale gelegenheid om het natuurgebied te kunnen bekijken zonder te moeten betalen (normaal vragen ze 30 dollar!). wij dus (te) vroeg uit de veren en samen met een britse, een hollands koppel en nog een hollands meiske op pad richting kust. het natuurgebied bestaat eigenlijk uit een kuststrook, met parallel daarlangs een megalang, smal eiland. tussen het eiland en de kuststrook staan dan die mangrovebomen, als ge erdoor vaart lijkt het eigl gewoon een rivier te zijn waarop ge vaart. soit, we werden goed ontvangen, kregen een ontbijt en gingen met de boot het water op. buiten ons bootje (wij plus ene van da natuurgebied plus de vier anderen van viavia) was er nog een bootje mee op pad met allemaal locals in. na snel zes palmboomkes, die nog fameus moesten groeien, geplant te hebben, was het tijd voor het echte werk. op ons bootje sloegen we ons een weg door de mangrove met behulp van het manchete van de kerel van het natuurgebied. mangrovezaadjes (zeg maar gerust zaden) zijn eigenlijk precies grote bonen, en ge moet die loodrecht in de modder steken en met een bekke chance kunde binnen vijf jaar ne mangroveboom zien staan. en 'modder' betekent hier wel degelijk modder! als we uit het bootje stapten, zaten we tot boven ons knieen in de gore, stinkende vuiligheid, ma twas wel extreem lachen omdat iedereen der behoorlijk onelegant doorliep, met vuile kleren en een paar van die vreemde zaden in hun pollen die her en der in de grond werden gestopt. krokodillen zaten er naart schijnt ook, maar die hebben we gelukkig niet gezien of gevoeld (wel schoon vogelkes). derna nog iets gedronken in een cafeke van het natuurgebied en naar ons hostelleke gekeerd om een goei douchke te pakken. we moesten toch ooit eens uit leon vertrekken, dat deden we dan ook en gingen op weg naar 'granada', een oude koloniale stad. wel mooi, maar sterk vergelijkbaar met antigua in guatemala. daar hebben we iets gedronken en gegeten met een heel sympathiek hollands koppel die we al kenden van het planten van die mangrove. wat rondgelopen in het stadje ook. we waren niet enkel in granada voor de stad zelf, maar maakten de volgende dag een daguitstap naar 'masaya'. dat stadje staat bekend om zijn artisanale souveniers, en er zijn twee markten: een toeristische markt waar we gaan zien zijn naar souvenierkes, en een lokale markt waar we diezelfde souvenierkes gekocht hebben, tis op de lokale markt immers goedkoper. veel speciaals hebben we verder die dag niet echt gedaan.
tijd dus om het af te bollen in granada op weg naar 'isla omotepe'. das een eiland in het meer van nicaragua, bestaande uit twee vulkanen. het is het grootste eiland ter wereld, gelegen in een meer en der is nog iets meer (haha) aan dat meer: een paar haaien die het beu waren in de zee besloten op een zekere morgen de rivier in te zwemmen en zich te settelen in het meer van nicaragua. ze hebben zich schoon aangepast aan het zoet water en zwemmen er nu lustig rond, samen met een paar andere vissoorten die de haaien gevolgd zijn en zich ook aangepast hebben aan het water. het is het enige meer ter wereld waar haaien zwemmen, en ze zijn feitelijk wel nogal groot, tzijn 'bull sharks'. het eilandje is extreem rustig, met twee dorpjes en voor de rest nog wat kleinere 'gehuchtjes' (slecht gekozen woord, ma kvind geen beter). wijzelf sliepen in 'finca magdalena', das een gemeenschap waar een 30tal gezinnen koffie planten en oogsten. het was ver afgelegen van de rest van het eiland met een schitterend zicht op het meer (dat eigenlijk meer op een zee lijkt) en een van de twee vulkanen van het eiland. het was er een gezellige boel, met veel andere sympathieke backpackers. onze eerste dag op het eiland besloten we vulkaan 'maderas' te beklimmen, de kleinste vulkaan van de twee maar toch nog steeds bijna 1400 meter hoog (het meer zelf ligt slechts op 50 meter hoogte). dit deden we samen met een gids (60 jaar oud en toch ging hij soepel de vulkaan op, chapeau!) en een hollander van middelbare leeftijd. in het begin was het afzien, niet alleen omdat de gids er blijkbaar een marathon van wou maken, maar vooral omwille van het warme vochtige klimaat waardoor ge na nog geen drie stappen te zetten uw t-shirt kunt uitwringen van het zweet. maar erna werd het alleen maar beter (niet ironisch), dankzij de hoogte en dus de veel koelere temperaturen. na een drietal uurtjes hadden we de top bereikt en daalden we af naar het kleine kratermeer, wel schoon, omdat het omringd was door tropisch gebladerte. op de vulkaanwand hebben we ten andere ook wa brulapen gezien (ze hebben hun naam niet gestolen) en een 'berg'krab (blijkbaar hebben de dieren hier in nicaragua de slechte gewoonte om weg te gaan van hun oorspronkelijke habitat, rare beesten). het afdalen ging wel wa sneller als het klimmen, maar tis regenseizoen voor iets met als gevolg dat het meer door modder ploeteren en van stenen afglijden is dan iets anders. savonds in onze 'finca' nog wat gesocialized met een (weeral) sympathiek duits koppel.
onze tweede en ook laatste dag op het eiland bestond uit het wandelen naar 'santo domingo', een dorpke aan een breed strand aan het meer. daar hebben we wa gezwommen, maar de regen (het regent hier feitelijk wel nogal veel tegenwoordig, meer dan in onze vorige centraal-amerikaanse landen) gooide roet in het eten.
vanuit isla omotepe zijn we teruggegaan naar het vasteland, meer bepaald 'san juan del sur'. dit deden we niet alleen, maar samen met het duits koppel dat we nu al beter hadden leren kennen en ook nog een andere duitser. san juan del sur, dicht tegen de grens met costa rica, ligt aan de stille oceaan en is volgens den boek (en na hier geweest te zijn ook volgens ons) geliefd bij europese backpackers en amerikaanse surfers. gelukkig is het hier nog helemaal niet zo extreem toeristisch, ge loopt alleszins zeker niet over de koppen. savonds hebben we wat gezwommen aan de baai vlakbij het stadje, en bijzonder zijn hier de golven. zelfs in deze vrij goed afgeschermde baai zijn de golven al vrij hoog en extreem mooi: tis moeilijk uit te leggen, maar ze slaan heel schoon over, tegelijkertijd over de gehele lijn van de golf.
vandaag zijn we naar een andere baai gegaan, samen met de duitsers (die op onze kamer slapen) om wat spectaculairdere golven te zien en we hebben ook 'body boards' gehuurd om toch een beetje een surfgevoel te hebben. het was wel heerlijk, en vrij pittig vooral. de golven waren echt metershoog, wat het vermoeiend maakte om verder de zee in te geraken. maar de moeite loonde soms wel, aangezien het werkelijk een kick geeft met het bodyboard metersver en aan een hoge snelheid weggevoerd te worden tot aan de kust. we wouden savonds ook gaan zien naar zeeschildpadden die aan de kust hun eikes komen leggen, ma die beesten hebben ook hun streken en willen da ni doen alst volle maan is, dus da heeft geen zin. later zijn we vanuit san juan del sur vertrokken richting costa rica. veel hebben we er niet gezien: we hebben enkel een (vrij toeristisch) uitstapje gedaan naar een vulkaanmeer en wat vulkaan'poelen'. het is duidelijk dat costa rica veel toeristischer is, dat het er veel duurder is, en dat de invloed van de VS nooit ver weg is... na ruim 150 dagen zijn we dan huiswaarts gekeerd, vol verwachting om familie en vrienden terug te zien! het was een zeer geslaagde reis!!! veel plezier ginder, geniet van het verlof en/of succes met examens en andere lastige zaakskes en tot zeer binnenkort! iep!
