zuid- en westkant

hello. nog ns tijd om een updateje te plegen. vanuit invercargill aan de zuidkust van nieuw-zeeland reden we verder westwaarts richting 'fiordland'. ge raadt het al, fiordland zit vol met fjorden en is een nationaal park en unesco werelderfgoed. reden genoeg om er ns te passeren. de meest bekende fjord is 'milford sound', waar we naartoe reden langsheen indrukwekkende, besneeuwde bergwanden, schaapkes en regenwoud. ja, tis mss beetje vreemd, ma die mannen hier hebben fameuse regenwouden, met indrukwekkend grote varens en andere groene planten die lustig in het rond staan plant te wezen. en regenwoud betekent logischerwijs ook regen... de laatste dagen hebben we onze portie regen wel gehad. dat zou allemaal geen ramp zijn, ne mens smelt daar immers niet van, maar toch is het een klein beetje een ramp, omdat al de bergen op die manier tussen de wolken zitten en er dus weinig van te zien is. 'milford sound' was wel de moeite, maar het weer speelde ons wat parten. vooral indrukwekkend waren de watervallen die rechtstreeks vanuit de bergen in de zee storten: zoiets hadden we nog nooit gezien! na milford sound stond 'queenstown' op het programma. dit is een heus skidorpje met alles erop en eraan: toeristische winkelkes, reisbureaukes, allerlei kleine attracties, etc. als ge veel geld hebt en avontuurlijk zijt, kunt ge er naar hartelust skydiven, bungeespringen, paragliden, helikoptervliegen, raften en noem maar op. queenstown heeft niet voor niks als bijnaam 'the adrenaline capital' gekregen. het sfeertje was er wel gezellig (vooral ook omdat het zondag was en ge over de toeristische koppen kon lopen). we hebben ook dankbaar gebruik gemaakt van de faciliteiten in queenstown en hebben nog maar ns een waske gedaan in een wasserette. vanuit queenstown ging het dan via de Haast pass naar de West Coast. De pas is helemaal niet zo hoog als bvb een bergpas in Europa, maar dat maakte hem d'er alleszins ni minder prachtig op. Jammer dat het weer voor de zoveelste dag op rij de spelbreker was. En door de bergen rijden zonder de besneeuwde toppen te zien, is natuurlijk ni optimaal... Soit, aan die West Coast gekomen dus, die nog schoner, nog ruwer, nog puurder en vooral nog desolater zou zijn (nog minder inwoners). En dat bleek inderdaad het geval. Dikke miserie wel wanneer 1 van mijn lenzen (ik=simon) voor meer dan twee uur dubbelgeplooid achter mijn ooglid vaststak !! Had hetzelfde al eens meegemaakt in Kuala Lumpur maar deze keer was t wel veel ellendiger. En ondertussen was Shoekes al voor bijna een uur richting het zuiden aan het rijden en we moesten noordwaarts! Uiteindelijk, ondanks al t gesukkel dan toch aangekomen aan de Fox Glacier. Samen met de Franz Josef Glacier 24 km verder zijn dat de enige gletsjers ter wereld die tussen subtropisch tropische regenwouden eindigen, en op de gletsjers van Argentinie na zijn er nergens ter wereld exemplaren die zo dicht bij de zee eindigen (hier op een 20 km en op een hoogte van slechts 300 meter boven zeeniveau!). Dat moesten we dus per se zien. Na ons gebruikelijke boke met choco wandeltochtje gemaakt naar het ijs, en het overtrof echt wel mijn stoutste verwachtingen. Megamassa ijs waar we tot vlakbij konden gaan, en op de steile berghellingen ernaast weelderige bossen. Sjiek.
Daags nadien eerst naar Lake Matheson gereden, een van de meest gefotografeerde plekske van het land omdat ge er bij schoon weer prachtige reflecties kunnen aanschouwen van Mt Cook, de Fox gletsjer en Mt Tasman ('s lands tweede hoogste piek). Let op: bij schoon weer... Niet het geval wanneer deze twee er arriveerden. Wij moesten ons tevreden stellen met heel mooie reflecties van vette wolken, net ter hoogte van de toppen. En maar ni willen wijken he ...!
gletsjer numero due bekeken, de Franz Josef, aka 'den Franz'. ook hier weer meer van hetzelfde, met name een serieus dik pakket diepgevroren water (zeker 150 meter, zonder zwanzen). Om dichterbij te kunnen geraken moesten we regelmatig een woest rivier(ke) van smeltwater oversteken, maar alle sokskes zijn gelukkig droog gebleven.
Vervolgens nog naar Hokitika, om de zon te zien zakken in de zee (ole!) en na zonsondergang naar de 'Glow Worms Dell', een doodlopende mini kloof waar honderden gloeiwormen zitten. Massa waren er niet, en ze waren ook geen 2 tot 30 cm lang (ze waren eerder puntvormig) zoals het infobord beweerde, maar gloeien deden ze wel en t was best wel aardig. Maar meer ook niet... Den dag lekker afgesloten met gebakken peerkes en puree. Vandaag dan het eiland weer getraverseerd, van de West naar de East Coast, en dit via de Arthur's pass. Ik val weer in herhaling door dit te zeggen, maar t landschap was weer eens superschoon. Op de pas zelf gestopt en lastig gevallen door een Kea, dat is een inheemse papegaai, die alleen in de Southern Alps voorkomt. Ons exemplaar ging op het dak van de camper zitten en begon daar aan een rubberen bandje te knagen! En we kregen hem der maar ni van afgejaagd, tot we dan maar besloten om weg te rijden. Toen gaf hij het gelukkig op. Koppig beest wel me dunkt.
Voorbij de pas zijn we gestopt aan 'Kura Tawhiti', honderden granietblokken die verspreid staan in de heuvels. Voor de maori's hadden deze een bijna goddelijke betekenis, en ik moet het hen toegeven, deze rotsen hebben wel iets: sommigen zijn enkele tientallen meters hoog, ze zijn vaak in de meest vreemde vormen geerodeerd, en omringd door besneeuwde bergtoppen op de achtergrond. (Voor de Tolkien Freaks: een deel van the lord of the rings werd hier opgenomen).
Daarna terug naar Christchurch, dat al wat als onze thuisbasis begint aan te voelen, om dit verslag te typen. de volgende 4 dagen nog een klein rondrit door het noordelijke deel van het eiland, om zo ons Nieuw-Zeeland chapter te beeindigen. Aan allen ne heerlijke zomervakantie toegewenst. Geniet er met volle teugen van en tot het volgende verslag. Ciao!