Jakarta - Yogyakarta - bromo - lovina beach

Het is lang geleden dat deze blog nog werd gebruikt maar aangezien we dit maal voor een dergelijke Lange duur op tocht zijn vertrokken leek het me toch de moeite om enkele impressies neer te pennen...

We zijn nog maar een dikke week weg maar, cliché cliché, toch voelt het reeds veel langer aan. Het was misschien al omwille van de erg lange en vermoeiende tocht van België tot in de boemende Indonesische hoofdstad Jakarta dat we snel het gevoel kregen wel vrij ver weg van huis te reizen... Vlotte vluchten, dat wel, maar de lange tussenstop van tien uur in de gloednieuwe en hypermoderne luchthaven van Qatar was er toch wel net iets te veel aan. Na vlot een visum verkregen te hebben op de luchthaven van Jakarta kwam de lekker tropische lucht ons buiten snel tegemoet. Een lange nachtelijke rit door de metropool van naar schatting 30 miljoen inwoners, bracht ons naar ons klein hotel dat pal in het centrum toch erin slaagde een oase van rust te vormen. Van al dat rijden vliegen en urenlang wachten waren we zo doodop dat we zonder moeite de klok rond sliepen.

De volgende dag restte ons een combinatie van ontspanning en praktisch geregel. Het was weekend en het centrale plein van de stad vulde zich met kleine eet-kraampjes, warungs, en verkopers van allerhande rommel. Meestal ging het dan om onnozel speelgoed, van het soort brol waar ze in ontwikkelingslanden wel pap van lusten. Talloze personen in Kitty, musti en andere fantasie-kostuums gekleed, stonden verspreid tussen de kramen en wilden wat graag mee op de foto voor wat Indonesische rupiahs... Kitsch alom ... Ietwat onverwacht was de immense aandacht die wij kregen... Het moet gezegd dat er quasi geen andere westerse toeristen te bespeuren vielen, maar toch wilden velen met ons op de foto en werden we zelfs gretig geïnterviewd door enkele studenten, die graag hun Engels wilden oefenen. Ondertussen werden we gefilmd... Om even uit de broeierige hitte en de drukte van het plein te ontsnappen namen we de bus naar een mega mall, waarvan Jakarta er velen heeft. Ongelofelijk hoe luxueus en gigantisch de complexen zijn en wat een contrast ze vormen met de levensstandaard van de gemiddelde Indonesiër. Gucci, Dior, prada, Mercedes, ... het rijtje dergelijke luxemerken was immens, en dan liepen wij daar over die marmeren vloeren met onze shorts en teenslippers terwijl de jet-set van Jakarta er keurig uitgedost kwam winkelen. Snel weggevlucht naar de overkant van de immer drukke hoofdas van deze metropool waar zich een iets minder decadent doch zeker niet minder groot winkel complex bevond. Van op de allerhoogste verdieping kregen we mooie zichten op de uitgestrektheid van Jakarta.

'S avonds namen we dan de nachttrein richting Jogjakarta. Best wel goed geregeld en modern hier, het treinnetwerk, alleen is zo'n nachttrein niet al te best om effectief te slapen. Continu komen er verkopers met bami of nasi, frisdrank, allerlei snacks voorbij, weent er wel ergens een kind, weergalmt de stem van de conducteurs doorheen de luidsprekers, enz.., na een turbulente nacht kwamen we om vijf uur s ochtends in Jogjakarta, kortweg jogja, aan. De zon kwam juist op, de stad ontwaakte en vermoeid maar met veel zin voor het volgende deel van onze prille reis gingen we per bejak, soort van bakfiets waar we met veel gewriemel net op pasten met onze rugzakken, richting hotel. In het tulips hotel sliepen ze nog, maar daar hebben we snel verandering in gebracht ☺. Zalig ontbeten met gado gado (sla met pindasaus, tofu, tempé en een gebakken ei) en gefrituurde tempe met een sojasaus. Lekker! Nadien doodmoe in slaap gevallen aan het zwembad en kennis gemaakt met de Indonesische zon op het middaguur. Jawadde, lekker verbrand zeg, heeft nog wel enkele dagen geduurd eer het rood wegtrok...

Dag 2 in jogja de hindutempel van prambanan bezocht, UNESCO werelderfgoed op 20 km van het centrum. Per publieke bus erheen was best een leuke en goedkope manier, waardoor we wat meer tussen de lokale bevolking zaten. Jammer genoeg hebben we eenmaal in prambanan eerst de iets verder gelegen kleine tempel bezocht waardoor we het echte hoofd complex niet op tijd bereikten en er niet meer binnen mochten. vanop afstand was het gelukkig nog steeds en prachtig zicht!

Als er zich ergens ver van huis een afdeling van onze Leuvense via via bevindt moeten we er wel eens langsgaan, en dus gingen we op dag twee in de via via van jogjakarta lokale eten (heerlijke kaart met Indonesisch en wereldkeuken), en op dag drie fietsten we met een lokale gids van de via via doorheen het platteland rond de stad. Het bleek een enorm interessante manier om Java te leren kennen. We bezochten een kroepoekbedrijfje, plantten rijst met de plaatselijke boeren, brachten een bezoek aan een tempe bedrijf (termpe is gefermenteerde tofu), en gingen kijken naar de lokale bank, een boerderij waar alle dieren van het dorp bewaakt en verzorgd worden, dag en nacht. Deze kippen, geiten en koeien zijn immers een waardevolle investering voor de mensen hier. In de namiddag gingen we vervolgens achter op de brommer met 2 jonge gasten die voor de via via werken, richting borobudur, het befaamde boeddhistische complex 50 km verder. Een prachtige tocht over smalle hangbruggen, doorheen regenwoud en rijstvelden bracht ons tot bij de tempel, een indrukwekkend groot gebouw op een heuvel en omringd aan één zijde door bergen. Prachtig hoe gedetailleerd de talloze taferelen in de wanden van de tempel werden uitgerkerfd. De tempel bestaat uit verscheidene verdiepingen en op de bovenste bevonden zich de meeste toeristen, meestal Indonesiërs. Wanneer op een gegeven moment we aan een lokale toerist toestemming geven om met hem op de foto te gaan is het hek van de dam en worden we minutenlang omsingeld en gefilmd en gefotografeerd door minstens veertig, vijftig man. Het volgende uur bezoeken we de tempel verder terwijl we om de haverklap terug moeten poseren... Een lekkere maaltijd in de via via rond ons bezoek aan jogjakarta en omgeving perfect af.

S anderdaags gaat het per trein naar Surabaya, economische metropool en tweede stad van Indonesië (vanwaar enkele weken geleden het gecrasht vliegtuig richting Maleisië opsteeg) omdat het mijn verjaardag was en feys wat verkouden hadden we voor een keer een iets sjieker hotel geregeld, ook al omdat het hier toch nog steeds erg goed mee valt van prijs. En zo sliepen we hier in een sjieke kamer op de 15de verdieping met zicht op het drukke verkeer en de skyline van Surabaya. Omdat het tunjungan shopping complex vlakbij lag, het zelfverklaarde grootste van zuidoost Azië (inderdaad belachelijk groot), hebben we hier eten gezocht in de foodcourt, hetgeen zo typisch is voor zo'n centers in ontwikkelingslanden. Heerlijk genoten van Indonesische gerechten. Een bezoek aan de arabische wijk (jawel, doch eerder architecturaal dan qua bevolking) en de hectische Chinese was interessant, alhoewel het toch vooral het rustige uitblazen in onze hoge kamer was dat deugd deed na de afgelopen dagen.

Per bus en na lang wachten aan de tussenstop tot de bemo of minibus gevuld was, anders vertrekken ze hier niet, kwamen we daags nadien in de vallende schemering bij de krater van de bromo-vulkaan aan. Het extreem toeristische dorp cemoro lawang is veel duurder dan de rest van Indonesië maar gelukkig vonden we na wat zoeken toch nog een gezellig hostel waar we niet werden afgezet en toch water en andere basisvoorzieningen in onze kamer kregen, in tegenstelling tot de krotten die enkele lokale inwoners trachten te verpatsen. Hier maakten we kennis met katrin en kati, twee Estse toeristen die een auto huurden en voorstelden om de zonsopgang over het vulkanisch gebied waarvoor velen hier naartoe komt, samen te doen. Zo konden we de dure kosten van een jeep met chauffeur uitsparen en toch al een deel dichter geraken bij het uitzichtspunt op de penanjakanvulkaan richting de bromo en enkele andere vulkanen op de achtergrond. Om drie uur s nachts stonden we op en reden door het donker en de mist naar het wandelpad. Een stevige wandeling met enkele steile passages doorheen kletsnatte vegetatie bracht ons een paar honderd meter hoger, maar al gauw werd duidelijk dat de wolken roet in het eten gingen gooien. En effectief, niets was er te zien wanneer het licht werd. Lichte teleurstelling, maar met een goeie relaxte sfeer daalden we terug af. In het dorp aangekomen bleek het wat op te klaren en konden we toch al over de kilometers grote sea of sand kijken, de bodem van de krater is dat, en zagen we uiteindelijk de vulkaan eveneens in volle glorie enkele kilometers verderop. een magnifiek zicht. Na het ontbijt kregen we van Katrin en kati nog een lift tot aan de hoofdas tussen surabaya en oost Java en brak voor ons een lijdensweg aan richting noord Bali, waar we reeds een hotel hadden geboekt in lovina beach. De tocht tussen bromo op Java en lovina op Bali duurde 13 uur en bevatte achtereenvolgens auto - lift per camion - brommerbakfiets - bus - bus - gecharterde minibus - ferry - gecharterde minibus... De dag erop bestond dan ook uit niet meer dan liggen aan het zwembad temidden van de tropische vegetatie en de hinduistische beelden....