Nairobi - Lake Baringo - Jinja - Kampala

From the urban jungle to the natural junction

Na 6 dagen op de camping van jungle junction in Nairobi te verblijven, ondertussen allerlei noodzakelijke boodschappen en autoklusjes uitvoerend, waren we het ondanks de goede infrastructuur en de aangename omgeving vol gelijkstemde reizigers, stilaan beu, en werd het dringend tijd om te vertrekken richting het volgende land: Uganda. Via een goeie tip van een Australiër ging het vanuit de centrale Highlands rond Nairobi via de Rift Valley richting ‘Lake Baringo’. Onderweg kruisten we weer de evenaar en dat zouden we geweten hebben: aan de linkerzijde een toeristisch informatiekantoor en rechts van de baan enkele borden die de aanwezigheid van de evenaar aanduiden en een horde felle vrouwen die ons binnen de 5 seconden omringen met soevenirs. Moeilijk aan te ontkomen, en we zijn dan ook snel enkele (originele en mooie) prullaria rijker. Aan de andere zijde daarentegen bleken ze vereerd met ons bezoek en werd de centraal hangende Amerikaanse vlag weggehaald en de Belgische officieel gehijst. Fierheid! Ahum…

Lake Baringo was meer dan een tussenstop naar Uganda: we hadden er afgesproken met 2 Britse motards:  prettig gestoorde James en stoere Ed en kampeerden er aan de oevers, waar tropische vogels van allerlei soort rond ons heen fladderen, we chillende krokodillen tot op een goeie 2 meter konden naderen en de nijlpaarden ’s nachts tussen de tenten kwamen grazen. Al moet gezegd dat het nachtelijke genies en geknor van deze oversizede zwijnen enige ongerustheid veroorzaakte, zeker met de wetenschap in het achterhoofd dat dit beest voor de mens in Afrika het meest dodelijke zoogdier is. Van Baringo bracht het parcours ons nog een keer doorheen de adembenemende Rift Vallei waar we ’s avonds een ontspannen avond met onze Britse amigos beleefden met een prachtig zicht op de vallei. De weg tussen deze laatste plek in Kenia en de Ugandese grens viel daags nadien sterk tegen: massa’s trage vrachtwagens voorbijsteken op wegen bezaaid met diepe potholes (gaten in het wegdek) is noch aangenaam noch vlot. Groot was de opluchting wanneer we eenmaal voorbij de grens waren met Uganda.

Kicken op de Nijl

Aan de Keniaanse grens dachten ze dat wij waren opgelicht aan de grenspost te Moyale (grens tussen Ethiopië en Kenia) waardoor we niet de vereiste roadtax moesten betalen! Win! Na deze eerste meevaller bleken de wegen aan Ugandese zijde dan nog eens veel beter dan aan Keniaanse zijde, en met Kristof als enthousiaste thuiskomende gids aan onze zijde, ging het via een gerieflijk subtropisch landschap gestaag verder richting Jinja. Dit stadje ligt aan de bron van de Victoria Nijl, aan –hoe kan het ook anders- het Victoria meer. Wat ons hierheen bracht was de aantrekkingskracht van de stroomversnellingen van de Witte Nijl, die wereldwijde faam genieten als een van de wildste commerciëel bevaarbaar plekken. Een jammere tegenvaller wel toen Dieter zich op de dag van de actie wat ziek voelde en zich genoodzaakt zag te passen. Ed, Kristof en Simon dachten wel genoeg adrenalinebestendig te zijn en doken onvervaard het wilde water in. Van bij de allereerste stroomversnelling moest Simon het echter ontgelden en vloog na een stevige tik een roeispaan overboord waarna hij tijdens luttele seconden door de stroming werd meegezogen. Een klein stukje bloedend tandvlees was het resultaat maar de schrik had hem voor de rest van de dag toch te pakken. Onterecht zo bleek, want op 1 stroomversnelling van 5^de categorie na, waarbij de gehele raftboot kapzeisde en iedereen overboord vloog, slaagden we erin onze boot overeind te houden op de bij momenten angstaanjagend krachtige stroomversnellingen en watervallen. Een lunchbuffet op een eiland op de Nijl en achteraf een kleine bierrijke barbecue en maakten de dag compleet af. ’s Avonds genoten we samen met James en een herstelde Shoekes na van een heftig feestje overvloedig voorzien van de puike Ugandese ‘Nile Special’ pinten in de bar van het raftbedrijf waarmee we (letterlijk) in water waren gegaan, prachtig gelegen op een klif uitkijkend op de Nijl.

Met deze onvergetelijke adrenalinevolle activiteit namen we afscheid van de Nijl die zich sinds onze aankomst in Afrika als een rode lijn door ons reisverhaal weefde: we arriveerden in de overbevolkte delta in Cairo, volgden de smalle vruchtbare zone van de Nijlvallei zuidwaarts tot Aswan waar de historische felucca’s statig rondzeilen. Hier namen we de geduchte ferry op het gigantische Nasserstuwmeer naar Sudan, waar de Nijlvallei zo mogelijk nog meer contrasteerde met de rest van het krukdroge landschap. In de Sudanese hoofdstad Khartoum waren we getuige van de samenvloeiing van de Blauwe en Witte Nijl. De bron van laatstgenoemde bevaarden we in Ethiopië op het Tana-Meer terwijl we wat verder stroomafwaarts de Blauwe Nijl watervallen bewonderden. De emoties die de eerste kilometers van de Witte Nijl ons ten slotte bezorgden hebben we hierboven trachten te beschrijven. De komende week zullen we wel nog meermaals het Victoria Meer kunnen bewonderen, één van de grootste meren op aarde en de bron van de Witte Nijl.      

Heuvel der impala’s: Kampala!

Na het verwerken van een minieme ‘Nile Special’ kater bolden we doorheen de vruchtbare glooiende heuvels van Uganda tot in Kampala. Minpunt: een miskleun van een ruimtelijke ordeningsbeleid (if any) met pijnlijke files tot gevolg op elk moment van de dag. Pluspunten: een zalig klimaat (28 graden overdag, 17 ’s nachts), goed voorziene (Zuid-Afrikaanse) supermarkten (ideaal voor praktische zaken as there are: nieuwe luchtmatras en upgraded kampeerstoeltjes), de kennis en ervaring van Kristof, die zich als een prima gids doorheen de stad loodste en dit alles in het kader van de veiligste hoofdstad in Sub-Sahara Afrika. We brachten dan ook meer tijd door al wandelend door de Kampalese straten dan we deden in Nairobi. Elke donderdag is het Quiz Night in de populaire Ierse pub ‘Bubbles O’Leary’ wist Kristof nog, samen met de Britten ernaartoe dus. Op de vragenrondes over Ugandese mythologie en soapseries scoorden we iets minder, op de ‘herken het monument’ ronde daarentegen waren we wel de beste, een gratis rondje was de beloning! Met een 7^de plek op 14 ploegen konden we achteraf best leven.

In Kampala maakten we ook voor het eerst kennis met het regenseizoen dat we tegemoet rijden. Enkele korte maar zware regenbuien herschapen het hier onmiddellijk in een modderig gedoe. We zijn dus gewaarschuwd voor wat ons nog te wachten staat de volgende 3 maanden. Gelukkig was het vandaag weer volop zonneschijn en konden we wat tijd spenderen in het zwembadje van onze camping.

Morgen verlaten we deze aangename hoofdstad en trekken we verder westwaarts waar vooral Ugandees natuurschoon op het programma staat.

Bonus

En omdat het onze 10^de post is op de blog sinds ons vertrek hebben we enkele statistiekjes opgesnord:

111 dagen onderweg (net over halfweg dus)

17800 km legde ons Bertha af (ze heeft er nu een dikke 290000 op haar teller staan)

14/15 landen bezochten we reeds (onder discussie: de 35km in Nederland)

1 keer vastgereden (in het Sudanese zand)

4 maal namen we een lifter mee 

17 kilo zijn we opgeteld met z’n drieën al afgevallen (we beschuldigen de Sudanese hitte)

0 platte banden so far

2 ferries dienden we noodgedwongen te nemen

3800m het hoogste punt, Simien Mnts, Ethiopië

-429m het laagste punt, Dode Zee, Jordanië