Aqaba - Nuweiba - Cairo - Bahariya

Nuweiba, Egypt

Nuweiba, Egypt

Nuweiba, Egypt

Sinai, Egypt

Sinai, Egypt

Cairo, Egypt

Cairo, Egypt

Cairo, Egypt

Cairo, Egypt

Cairo, Egypt

Cairo, Egypt

Cairo, Egypt

Cairo, Egypt

Cairo, Egypt

Bawiti, Egypt

Bawiti, Egypt

na een rustige nacht in het hutje op het strand verlieten we ‘nuweiba’ en reden we dwars door de sinai op weg naar cairo. het gaat niet goed met ons bertha, het probleem van oververhitting van de motor is weer helemaal terug: we kunnen slechts 50 tot 60 kilometer per uur bollen, want het wijzertje op ons dashboard leunt gevaarlijk dicht tegen het rood aan. we rijden langzaam doorheen het schraal berglandschap, bomen en planten groeien hier niet meer. het enige oponthoud tijdens onze rit zijn de stops om te drinken en de controleposten van de politie, waarbij we onze paspoort of het egyptisch rijbewijs (verkregen op de grens) moeten tonen: een aantal jaren geleden werden er door islamitische fundamentalisten verschillende aanslagen gepleegd op toeristische trekpleisters, onder andere in de badplaatsen aan de rode zee, waardoor de egyptische overheid nog steeds erg op zijn hoede is. bij het ondergaan van de zon bereiken we het woestijndorp ‘nakhl’ in het midden van de sinai. een klein dorp, dus geen camping of hostel te vinden. gelukkig konden we onze matrassen kwijt in een soort bidzaal van een restaurant, waar volgens de eigenaar regelmatig bus- en vrachtwagenchauffeurs de nacht doorbrengen.
ook onze tweede dag egypte bestond uit kilometers vreten op een gestaag tempo, doorheen zand en stof, bergen en plateaus. honderden kilometers lang geen huis te bespeuren, tot we in de verte een containerschip schijnbaar door de woestijn zagen glijden: we hadden (eindelijk) de stad ‘suez’ en zijn kanaal bereikt. bij het wachten aan het tolhuis van de tunnel onder het suezkanaal merkten we in de achteruitkijkspiegel een defender op met buitenlandse nummerplaat (overplakt door de egyptische uiteraard). we spraken met deze twee duitsers af thee te drinken in suez, alwaar we vernamen dat ze bezeten waren van kite-surfing. een van hen zou in eenzelfde periode als ons verder rijden richting kaapstad. die zien we zeker nog terug!

suez is maar een paar honderd kilometer verwijderd van cairo, ‘um ad-dunya’ (moeder van de wereld) voor de locals, met zijn 18 miljoen inwoners alleszins een big momma! om praktische redenen wouden we een hostel in het centrum van de stad, en met zijn onbeschrijflijk chaotisch verkeer is dat een hele opgave! na wat zoeken vonden we het ideale hostel en na nog wat harder zoeken vonden we ook een goedkope bewaakte parkeerplaats voor de auto. ’s avonds dwaalden we nog wat rond door de straten en onze eerste indruk was positief, ondanks de vaak gematigd negatieve meningen die we lazen en hoorden van andere reizigers die er gepasseerd waren. we hadden een opdringerig en assertief volk verwacht, maar ons beeld is toch iets genuanceerder: voor het minste willen ze wel geld, maar ze zijn altijd vriendelijk en vragen het met de (glim)lach, en wij voelen ons niet verplicht iets te geven. cairo is dé stad om ons visum voor sudan gemakkelijk te verkrijgen, het zou gefikst zijn in een paar uur, hooguit een dag, zo leren ons de gidsboeken en blogs van eerdere reizigers. eenmaal aangekomen in de drukke sudanese ambassade, horen we echter een heel ander verhaal: “you have to wait one week, ten days, two weeks. inshallah…” de reden is onduidelijk. balen! vele andere overlanders die we eerder tegenkwamen, met hetzelfde parcours voor ogen als ons, waren al een week aan het wachten, zonder resultaat. zo ook francis en bram, twee sympathieke vlamingen met wie we afspraken om een pint te drinken en iets te eten. ze zijn onderweg naar tanzania met het nobele doel hun defender te doneren aan een pater die er al tientallen jaren besteedt aan het welzijn en onderwijs van de lokale bevolking. ze zitten wat meer onder tijdsdruk dan ons en wachten vol ongeduld op hun visum (we vernemen net dat ze na negen dagen toch hun visum kregen, ziedaar een sprankeltje hoop). in afwachting van het onze wandelen we rond in het islamitische cairo, het oudste deel van de stad (gesticht in de tiende eeuw na christus). het is een druk stadsdeel met veel bazaars, veel volk en heel veel mooie en oude moskees, inclusief minaretten in allerlei vormen en kleuren.

in cairo wachten, blijven wachten en gefrustreerd raken is een matig plan, dus besloten we de woestijn in te trekken. we vonden er 350 kilometer verder de ‘bahariya oase’. bijzondere locatie wel, zo’n oase: na uren rijden door een zee van zand ligt er plots een zee van groen (hoofdzakelijk dankzij palmbomen, maar ook akkers en weiden) in het verschiet, inclusief een volwaardig dorp, ‘bawiti’. een paar kilometers buiten het dorp zochten we naar ‘eden garden camp’, een plek met hutjes, klein zwembad, goed sanitair en voldoende chill-plekjes. we kozen niet zomaar voor deze logeerplek: batiwi is immers het toyota-mekka van de wereld. van alle auto's die hier rondrijden, zijn (zonder overdrijven) 90 procent toyota landcruiser of toyota hilux. daarbovenop heeft de eigenaar van onze logeerplek ook een garage in zijn bezit en belangrijker: hij weet hoe hij onze wagen moet herstellen en moet klaarmaken voor het verdere vervolg van onze reis. hij herkende de auto direct (zeker bij het openen van de motorkap), want hanno en an, de vorige eigenaars, waren hier ook gepasseerd. blijkbaar was de waterpomp de boosdoener van ons probleem van oververhitting, en waarschijnlijk moet ook het kleppenhoofd van de motor vervangen worden. een dure zaak, maar er zit niets anders op! voor ons zit er niets anders op dan te wachten, en dat doen we door te chillen, te lezen en uiteraard de blog bij te houden. wanneer de auto weer rijklaar is, rijden we verder de woestijn in om erna terug te keren naar cairo. daar zullen we de piramides bezoeken en ons visum afhalen. erna trekken we zuidwaarts richting aswan, alwaar we de boot nemen over het nassermeer naar sudan, maar daar later meer over!