Bawiti, Bahariya Oasis, Egypt
Bawiti, Bahariya Oasis, Egypt
Bawiti, Bahariya Oasis, Egypt
Bawiti, Bahariya Oasis, Egypt
Bawiti, Bahariya Oasis, Egypt
White Desert, Egypt
White Desert, Egypt
White Desert, Egypt
White Desert, Egypt
White Desert, Egypt
White Desert, Egypt
White Desert, Egypt
White Desert, Egypt
Giza piramids, Egypt
Giza piramids, Egypt
Giza piramids, Egypt
Giza piramids, Egypt
Giza piramids, Egypt
Zafrana, Egypt
Karnak, Egypt
Karnak, Egypt
Karnak, Egypt
Karnak, Egypt
Karnak, Egypt
Luxor, Egypt
Horus Temple, Edfu, Egypt
Horus Temple, Edfu, Egypt
Horus Temple, Edfu, Egypt
Horus Temple, Edfu, Egypt
Horus Temple, Edfu, Egypt
Horus Temple, Edfu, Egypt
Horus Temple, Edfu, Egypt
Horus Temple, Edfu, Egypt
Adam's home camp, Aswan, Egypt
Adam's home camp, Aswan, Egypt
Adam's home camp, Aswan, Egypt
Aswan, Egypt
Bertha de woestijnvos
Na 5 dagen ontstressen in de oase stond ons Bertha weer als herboren te ronken voor onze neus. Zoals we vreesden was niet niet enkel de waterpomp stuk, ook de culas was gebarsten als gevolg van een overhitte motor. Tezelfdertijd lieten we ook een groot onderhoud van de auto doorvoeren. We besloten meteen onze vierwieler grondig te testen en trokken de volgende dag verder de Westelijk Woestijn in naar de Witte Woestijn. We mochten gratis (en dat komt hier zelden voor) een andere Landcruiser op woestijnsafari volgen die ons door vette offroad zandstukken loodste. De chauffeur overtuigde ons tevens de nacht in de woestijn door te brengen. Bij zonsondergang kwamen we echter het chille Amsterdamse koppel Oliver en Flore tegen, die we de avond ervoren in de oase al hadden ontmoet. Zij rijden naar Kaapstad om er te gaan wonen, ook hen zullen we dus nog treffen. We mochten aansluiten bij hun tour en werden zelfs uitgenodigd mee te dineren in het gezellige bedoeïenkampje. ’s Nachts uiteraard een uitgebreide sterrenhemel kunnen aanschouwen, en ook een kennismaking met de lokale fauna ontbrak niet. een paar woestijnvossen kwamen dichtbij en de volgende ochtend bleek dat één van deze beestjes een slipper van Simon had meegenomen. Het kleinood werd gelukkig 20 meter verder op de rotsen teruggevonden.
Een druk programma
Via de witte woestijn teruggereden naar Cairo, ditmaal tegen een gemiddelde van 85 kilometer per uur, een zalig gevoel na weken te strompelen tegen ongeveer 50 km/u. Cairo was andermaal vooral een noodzakelijke praktische stop, aangezien ons Soedanees visum nog steeds niet in ons bezit was… Geen nood, net zoals landgenoten Bram en Francis kregen ook wij toestemming het volgend land weldra binnen te rijden. Bij een stop in Cairo hoort natuurlijk een verplichte passage in Gizah, waar de wereldbekende piramides nog op het programma stonden. Ondanks de massa toeristen en de immer aanhoudende smeekbode van lokale Egyptenaren om op een kameel te klauteren of een pak oubollige postkaarten te kopen, zijn deze mastodonten echt de moeite. Cliché, maar best indrukwekkend hoe men zo’n bouwwerken duizenden jaren geleden kon construeren. No time to waste, aangezien we de ferry naar Soedan binnen een paar dagen wilden halen in Aswan, het uiterste zuiden van Egypte, en dus reden we in volle vaart zuidwaarts. Langs de Nijlvallei, waar het helse verkeer en de onophoudelijke aanvoer van speedbumps ons al snel overtuigde om een omweg te maken richting de Rode Zee, en vervolgens in het zuiden weer naar de Nijlvallei te rijden. 100 km langer, maar zo veel sneller, aangezien er geen kat in de uiterst dunbevolkte woestijn rijdt. Op deze tocht hebben we onderdak gevraagd aan een ambulancierspost, die hier om de paar tientallen kilometers in de woestijn te vinden zijn. De 2 ambulanciers, 1 politieagent, en 1 elektricien van de nabijgelegen zendmast waren precies maar al te blij dat hun saaie stramien onderbroken werd door een onverwacht bezoek van buitenlanders en de chai werd dan ook snel op het vuur gezet. daags nadien 9uur lang plankgas gereden doorheen de woestijn, en na een grappige ontmoeting met een paar gasten die aan de kust een soevenierwinkeltje uitbaten, ging het langs Hurghada, ook gekend als de Egyptisch Las Vegas-achtige lelijke massatoerismebadplaats aan de Rode Zee. Daar even gezondigd in de McDonalds en verder geracet door de woestijn.
Baden in cultuur
Na 700km op 9 uur tijd te hebben afgelegd, meteen onze langste rijdag so far, kwamen we in de vooravond aan in Luxor, waar we genoten van een frisse duik in het zwembad van Rezeiky Camp. Yes, terug helemaal op schema!
Luxor telt een onverantwoorde massa aan archeologische sites, zodat we noodgedwongen een selectie moesten maken. Vermoeid van het stunt- en vliegwerk van de voorbije dagen besloten om enkel de highlight van Luxor te bezoeken: het tempelcomplex van Karnak. Tussen de toeristenmassa vlotjes aan studententarief naar binnengeslopen om vervolgens even vlot onder de indruk te raken van de beeldhouwkunst en architectuur van de oude Egyptenaren. ‘s Avonds hadden we een hapje eten in Luxor in gedachten. Alle restaurants en snackbars van het overigens ongezellige centrum rekenden echter ongegeneerd een ‘Tourist Price’ aan, zowat het dubbele van de ‘Egyptian Price’. Lange klaagbeurten onzentwege en zelfs het inschakelen van locals om ons eten te bestellen brachten geen soelaas. Niet dat de ons aangerekende prijzen overdreven duur waren, maar dit structurele principe, als gevolg van blind massatoerisme konden we niet appreciëren en wouden we geenszins ondersteunen. We lieten dus onze afkeer blijken waarop we enkele groenten kochten en maar zelf (de Simon dus) kookten.
Nog één etappe scheidde ons van de eindhalte in Egypte: Aswan, alwaar we morgen de wekelijkse ferry naar Soedan nemen. Onderweg stopten we nog aan de tempel van Horus in Idfu. We waren immers nog niet verzadigd van het schone wat de Oude Egyptenaren een 4-5000 jaar langs de oevers van de Nijl hadden neergeplant. Waar we in ons landje soms al eens naar een Middeleeuws gebouw wijzen, lichtjes fier erbij vertellend hoeveel eeuwen oud de constructie wel is, spreekt men in Egypte in termen van millennia. Dit beseffende en na wat meer moeite om aan studententarief binnen te komen (“I’m sorry, you need an international student card “ “Yes, but our university in Leuven is very international!”) vergaten we voor een moment de zinderende hitte bij het aanschouwen van deze tempel. Alhoewel niet zo uitgestrekt als die in Karnak, blonk deze uit wegens de overvloedigheid van hiërogliefen en de opvallend goede staat van de tempel. Zonder zwans: Chapeau Oude Egyptenaren!
Bibber en beef: de Aswan-Soedan ferry
Hoezo een ferry? Egypte en Soedan delen wel degelijk een landgrens, de enige weg die de twee verbindt is echter al een geruime tijd om een onduidelijke reden afgesloten. Soedan is bijgevolg enkel te bereiken door middel van een onder overlanders (wat dat zijn we nu officiëel) gevreesde boottocht vanaf Aswan over de Nijl (eigenlijk het gigantische Nassr stuwmeer) naar Wadi Halfa. Als we de websites en verhalen van andere reizigers mogen geloven wordt dit het meest zenuwslopende en hachelijke moment van de hele trip. De tocht begint en eindigt namelijk met een onbegrijpelijke bureaucratische papiermolen, dat hand in hand gaat met ellenlang wachten. De overzet zelf schijnt een 18 uur lange oncomfortabele tocht te zijn op een volgestouwd schip en de auto gaat op een andere sloep die mogelijk nog enkele dagen langer op zich laat wachten. Ow ja, en dit alles omkadert door een iets te warm nazomertje met dagelijkse temperaturen losjes boven de 40°. Gelukkig zullen we er op dit avontuur, alsook de eerste dagen in Soedan niet alleen voor staan. Want na in Aswan opnieuw met de moedige wereldverbeteraars Bram en Francis afgesproken te hebben, troffen we er ook een hoop andere reizigers die door Afrika reizen, waarvan we het merendeel trouwens al on the way ontmoet hadden. Het bonte gezelschap van overlanders zal morgen in totaal zelfs een dertigtal zielen tellen! En jullie maar denken dat wij een beetje speciaal waren om deze reis te ondernemen…
Ondanks de vele mindere commentaren over Egypte en zijn bevolking hebben we hier alvast een uitstekende tijd gehad. De meeste Egyptenaren zijn best vriendelijk en gastvrij en qua culturele bezienswaardigheden kunnen er weinig landen tippen aan wat dit land kan voorschotelen. Reizend door Egypte namen we tevens geleidelijk de poort van het Midden-Oosten naar Afrika. Heel binnekort onder de spreekwoordelijke dekens dus (de letterlijke zijn meer dan overbodig) om morgen uitgeslapen, geduldig en vol moed aan het pur sang Afrikaanse avontuur te beginnen…
Na 5 dagen ontstressen in de oase stond ons Bertha weer als herboren te ronken voor onze neus. Zoals we vreesden was niet niet enkel de waterpomp stuk, ook de culas was gebarsten als gevolg van een overhitte motor. Tezelfdertijd lieten we ook een groot onderhoud van de auto doorvoeren. We besloten meteen onze vierwieler grondig te testen en trokken de volgende dag verder de Westelijk Woestijn in naar de Witte Woestijn. We mochten gratis (en dat komt hier zelden voor) een andere Landcruiser op woestijnsafari volgen die ons door vette offroad zandstukken loodste. De chauffeur overtuigde ons tevens de nacht in de woestijn door te brengen. Bij zonsondergang kwamen we echter het chille Amsterdamse koppel Oliver en Flore tegen, die we de avond ervoren in de oase al hadden ontmoet. Zij rijden naar Kaapstad om er te gaan wonen, ook hen zullen we dus nog treffen. We mochten aansluiten bij hun tour en werden zelfs uitgenodigd mee te dineren in het gezellige bedoeïenkampje. ’s Nachts uiteraard een uitgebreide sterrenhemel kunnen aanschouwen, en ook een kennismaking met de lokale fauna ontbrak niet. een paar woestijnvossen kwamen dichtbij en de volgende ochtend bleek dat één van deze beestjes een slipper van Simon had meegenomen. Het kleinood werd gelukkig 20 meter verder op de rotsen teruggevonden.
Een druk programma
Via de witte woestijn teruggereden naar Cairo, ditmaal tegen een gemiddelde van 85 kilometer per uur, een zalig gevoel na weken te strompelen tegen ongeveer 50 km/u. Cairo was andermaal vooral een noodzakelijke praktische stop, aangezien ons Soedanees visum nog steeds niet in ons bezit was… Geen nood, net zoals landgenoten Bram en Francis kregen ook wij toestemming het volgend land weldra binnen te rijden. Bij een stop in Cairo hoort natuurlijk een verplichte passage in Gizah, waar de wereldbekende piramides nog op het programma stonden. Ondanks de massa toeristen en de immer aanhoudende smeekbode van lokale Egyptenaren om op een kameel te klauteren of een pak oubollige postkaarten te kopen, zijn deze mastodonten echt de moeite. Cliché, maar best indrukwekkend hoe men zo’n bouwwerken duizenden jaren geleden kon construeren. No time to waste, aangezien we de ferry naar Soedan binnen een paar dagen wilden halen in Aswan, het uiterste zuiden van Egypte, en dus reden we in volle vaart zuidwaarts. Langs de Nijlvallei, waar het helse verkeer en de onophoudelijke aanvoer van speedbumps ons al snel overtuigde om een omweg te maken richting de Rode Zee, en vervolgens in het zuiden weer naar de Nijlvallei te rijden. 100 km langer, maar zo veel sneller, aangezien er geen kat in de uiterst dunbevolkte woestijn rijdt. Op deze tocht hebben we onderdak gevraagd aan een ambulancierspost, die hier om de paar tientallen kilometers in de woestijn te vinden zijn. De 2 ambulanciers, 1 politieagent, en 1 elektricien van de nabijgelegen zendmast waren precies maar al te blij dat hun saaie stramien onderbroken werd door een onverwacht bezoek van buitenlanders en de chai werd dan ook snel op het vuur gezet. daags nadien 9uur lang plankgas gereden doorheen de woestijn, en na een grappige ontmoeting met een paar gasten die aan de kust een soevenierwinkeltje uitbaten, ging het langs Hurghada, ook gekend als de Egyptisch Las Vegas-achtige lelijke massatoerismebadplaats aan de Rode Zee. Daar even gezondigd in de McDonalds en verder geracet door de woestijn.
Baden in cultuur
Na 700km op 9 uur tijd te hebben afgelegd, meteen onze langste rijdag so far, kwamen we in de vooravond aan in Luxor, waar we genoten van een frisse duik in het zwembad van Rezeiky Camp. Yes, terug helemaal op schema!
Luxor telt een onverantwoorde massa aan archeologische sites, zodat we noodgedwongen een selectie moesten maken. Vermoeid van het stunt- en vliegwerk van de voorbije dagen besloten om enkel de highlight van Luxor te bezoeken: het tempelcomplex van Karnak. Tussen de toeristenmassa vlotjes aan studententarief naar binnengeslopen om vervolgens even vlot onder de indruk te raken van de beeldhouwkunst en architectuur van de oude Egyptenaren. ‘s Avonds hadden we een hapje eten in Luxor in gedachten. Alle restaurants en snackbars van het overigens ongezellige centrum rekenden echter ongegeneerd een ‘Tourist Price’ aan, zowat het dubbele van de ‘Egyptian Price’. Lange klaagbeurten onzentwege en zelfs het inschakelen van locals om ons eten te bestellen brachten geen soelaas. Niet dat de ons aangerekende prijzen overdreven duur waren, maar dit structurele principe, als gevolg van blind massatoerisme konden we niet appreciëren en wouden we geenszins ondersteunen. We lieten dus onze afkeer blijken waarop we enkele groenten kochten en maar zelf (de Simon dus) kookten.
Nog één etappe scheidde ons van de eindhalte in Egypte: Aswan, alwaar we morgen de wekelijkse ferry naar Soedan nemen. Onderweg stopten we nog aan de tempel van Horus in Idfu. We waren immers nog niet verzadigd van het schone wat de Oude Egyptenaren een 4-5000 jaar langs de oevers van de Nijl hadden neergeplant. Waar we in ons landje soms al eens naar een Middeleeuws gebouw wijzen, lichtjes fier erbij vertellend hoeveel eeuwen oud de constructie wel is, spreekt men in Egypte in termen van millennia. Dit beseffende en na wat meer moeite om aan studententarief binnen te komen (“I’m sorry, you need an international student card “ “Yes, but our university in Leuven is very international!”) vergaten we voor een moment de zinderende hitte bij het aanschouwen van deze tempel. Alhoewel niet zo uitgestrekt als die in Karnak, blonk deze uit wegens de overvloedigheid van hiërogliefen en de opvallend goede staat van de tempel. Zonder zwans: Chapeau Oude Egyptenaren!
Bibber en beef: de Aswan-Soedan ferry
Hoezo een ferry? Egypte en Soedan delen wel degelijk een landgrens, de enige weg die de twee verbindt is echter al een geruime tijd om een onduidelijke reden afgesloten. Soedan is bijgevolg enkel te bereiken door middel van een onder overlanders (wat dat zijn we nu officiëel) gevreesde boottocht vanaf Aswan over de Nijl (eigenlijk het gigantische Nassr stuwmeer) naar Wadi Halfa. Als we de websites en verhalen van andere reizigers mogen geloven wordt dit het meest zenuwslopende en hachelijke moment van de hele trip. De tocht begint en eindigt namelijk met een onbegrijpelijke bureaucratische papiermolen, dat hand in hand gaat met ellenlang wachten. De overzet zelf schijnt een 18 uur lange oncomfortabele tocht te zijn op een volgestouwd schip en de auto gaat op een andere sloep die mogelijk nog enkele dagen langer op zich laat wachten. Ow ja, en dit alles omkadert door een iets te warm nazomertje met dagelijkse temperaturen losjes boven de 40°. Gelukkig zullen we er op dit avontuur, alsook de eerste dagen in Soedan niet alleen voor staan. Want na in Aswan opnieuw met de moedige wereldverbeteraars Bram en Francis afgesproken te hebben, troffen we er ook een hoop andere reizigers die door Afrika reizen, waarvan we het merendeel trouwens al on the way ontmoet hadden. Het bonte gezelschap van overlanders zal morgen in totaal zelfs een dertigtal zielen tellen! En jullie maar denken dat wij een beetje speciaal waren om deze reis te ondernemen…
Ondanks de vele mindere commentaren over Egypte en zijn bevolking hebben we hier alvast een uitstekende tijd gehad. De meeste Egyptenaren zijn best vriendelijk en gastvrij en qua culturele bezienswaardigheden kunnen er weinig landen tippen aan wat dit land kan voorschotelen. Reizend door Egypte namen we tevens geleidelijk de poort van het Midden-Oosten naar Afrika. Heel binnekort onder de spreekwoordelijke dekens dus (de letterlijke zijn meer dan overbodig) om morgen uitgeslapen, geduldig en vol moed aan het pur sang Afrikaanse avontuur te beginnen…
5 opmerkingen:
Goeiemorgen!
Zo'n verslagje en fotosessie als ontbijt kan tellen!! 't Blijft allemaal mooi en boeiend en 't is zo fijn om jullie tocht te kunnen volgen!
Blijf maar GENIETEN!!
Groetjes en zoen,
mama
Wie heeft gezegd 'een beetje speciaal'? Een beetje gek ja :) Toch bedankt weer voor de foto's (ook in naam van Lucija, die met open mond stond te kijken en voor één keer eens stil was) en het verslag, we duimen voor het boottochtje! Andere foto's bewijzen echter dat jullie kunnen zwemmen, dus no problem!
Kusje van 't zusje,
Ontroerend mooie foto's en bijhorend verhaal. Spanning ook verzekerd door Bertha.
Wij volgen jullie op de voet, desnoods via de blog van Bram & Francis.
Dikke kussen van MaPa
Wauuw
Waaauw
WAAAUWW
Supermooi daar!
Blijf genieten!
zoenen en zwaaien!
Il semble que vous soyez un expert dans ce domaine, vos remarques sont tres interessantes, merci.
- Daniel
Een reactie posten