Los Uros - Taquile - Copacabana - Isla del Sol - La Paz - Coroico - La Paz

hallo iedereen! het is toch weer even geleden, dus tijd voor nog een kleine update.
ok, we waren bij puno aan het titicacameer gebleven. vandaaruit hebben we nen tourboot gepakt naar 'uros' en 'taquille', allebei eilanden in het meer (anders zou een boot nogal loos zijn). de uros eilanden zijn nogal bijzonder omdat het kunstmatige, drijvende eilanden zijn: heel lang geleden was er een volkske dat zich niet wou bemoeien met oorlogen en conflicten van alle andere volkeren, dus besloten ze in het titicacameer eilanden van riet te bouwen zodat de anderen het niet de moeite vonden hen lastig te vallen. ondertussen wonen ze met 2500 man (en vrouw, en ook kind, en eigl ook huisdieren zoals soort cavia's en allerlei soorten watervogels om op te eten) op een aantal zelfgebouwde rieten eilanden. op die eilanden staan rieten huisjes, der is een rieten school, een rieten ziekenhuis, rieten bootjes, alles wat ge maar wilt. elektriek hebben ze van zonnepanelen, ze eten vis uit het meer en vogels (ook uit het meer) en, drie keer raden, ze eten ook riet (maar verbouwen ook andere groenten op hun eilanden). om de paar maanden moeten ze nieuw riet leggen omdat het oude riet verrot. die drijvende eilanden zijn best wel handig, want als die mannen een burenruzie hebben, kunnen ze met hun eiland wa verder drijven. voor de rest leven ze ook nog van toeristen (zoals wij) die met bootjes de eilanden komen bezoeken (zwemmen was goedkoper geweest, maar kouder en vermoeiender). erna vaarden we (aan een tergend traag tempo, veel knopen hebben ze hier niet denk ik) door naar een 'echt' eiland, taquille. deed ons sterk denken aan een of ander grieks eiland in de middellandse zee, met dat verschil dat het bevolkt wordt door allesbehalve grieken (de inwoners van het eiland hebben een heel eigen, specifieke cultuur) en dat dit alles zich bijna 4 kilometer hoger afspeelt dan in griekenland. bovendien hebben ze in griekenland hoogstens konijnen, terwijl die nu vervangen werden door vergelijkbare, toch iets grotere en hippere beesten, namelijk lama's. op het eiland hebben we een wandeling gemaakt, wat rondgelopen op het centrale plein en lekkere vis gegeten.
erna was het tijd om peru te verlaten en verder te reizen naar bolivia, meer bepaald naar 'copacabana', ook aan het titicacameer, maar dan het boliviaanse deel. de grensovergang verliep vlot, op ne pipo na die ons probeerde een taxi aan te smeren voor 12 bolivianos (ongeveer 1.2 euro) voor een rit van nog geen kilometer naar de grens (lijkt niet veel geld, maar is het wel degelijk! ter vergelijking: hadden net in totaal 12 bolivianos betaald voor een busrit van ruim drie uur!). denk dat het wel duidelijk geworden is dat bolivia arm is, armer dan peru, ook te zien aan de huiskes, staat van de wegen en dergelijke. het is het armste land van zuid-amerika...
copacabana is een rustig (ook wel wat toeristisch) dorp/kleine stad aan het meer. van daaruit namen we een boot naar 'isla del sol' (vertaal het zelf). hier zouden de grondvesten van de inca-cultuur liggen. we deden een drie uur durende wandeling van noord naar zuid, met onderweg wat inca-ruines. de inca's hadden alleszins geen tekort aan fantasie: die mannen dachten dat de zon hier geboren was, waardoor ze een (offer)altaar en heiligdommen enzovoort neergepoot hebben. voor de rest is er ook een heilige rots te zien dat zou moeten lijken op een puma, maar wij zagen er eerlijk gezegd enkel een rots in. anyway, de naam 'titicaca' betekent 'rots van de puma'. voor de rest was het eiland leuk om door te wandelen en had het evengoed opnieuw in de middellandse zee kunnen liggen.
tijd om een bus te nemen naar 'la paz', de hoofdstad van bolivia. het is een stad van superlatieven, vooral omdat het met zijn 3660 meter de hoogst gelegen hoofdstad ter wereld is. la paz zelf is omgeven door bergen (toppen tot ruim boven de 6000 meter) en op de berghellingen rond de stad ligt 'el alto' (op 4000 meter), de vierde grootste stad van bolivia en de hoofdstad van de 'aymara' (samen met de 'quechua' de belangrijkste indogene bevolkingsgroep van bolivia). van bovenuit is het zicht op de stad vrij pittig! het waren de spanjaarden die op het zotte idee gekomen waren hier een stad te beginnen bouwen en het waren niet voor niets kolonisators, want hun reden om daar te gaan zitten was de aanwezigheid van goud.
van hieruit hebben we een bus genomen naar 'coroico'. de weg ernaartoe is spectaculair te noemen: eerst ging de bus langs 'la cumbre', een bergtop en -pas van 4600 meter hoog om dan over nog geen 75 km ruim 3.5 kilometer (!) lager uit te komen in het dorpje 'coroico'. nog geen jaar geleden reden alle voertuigen langs een ongeasfalteerde, smalle weg langs de steile hellingen. gevolg: het is officieel de gevaarlijkste weg ter wereld met gemiddeld 26 voertuigen per jaar die de ravijn induiken. gelukkig voor ons (maar toegegeven, ook wel iets minder stoer) is er nog maar net een nieuwe, geasfalteerde weg open (aanleg duurde meer dan 10 jaar) die een stuk veiliger blijkt te zijn (het omgekeerde zou vrij moeilijk worden). alle voertuigen rijden momenteel op de nieuwe weg en op de oude weg wordt enkel nog gemountainbiked.
naarmate we afdaalden naar coroico werd het mistig, regenachtig en tropisch warm. beetje logisch, want zaten op de overgang tussen de andes en de amazone. coroico is een chill dorpke tussen de tropische planten en vogelkes en fladderende vlindertjes en andere tropische dingen dat daarbij horen (zoals irritante bijtende insecten, lang geleden dat we die gezien of gevoeld hadden). hier kwamen we ff op adem (letterlijk, eindelijk bekke meer zuurstof) en vandaag zijn we terug richting la paz gegaan. busrit was voor mij persoonlijk (shoekes) minder aangenaam aangezien ik naast een dikke, zweterige, soms snurkende local zat die minstens de helft van mijn stoeltje ook inpikte. bovendien had hij, zo merkte mijn neus (jammer genoeg) fijnzinnig op, last van zijn darmflora. deze avond een lekker hapje gegeten, met een overgelukkige simon als gevolg, aangezien hij een klein hapje wou eten voor 13 bolivianos (1.3 euro), toen erna duidelijk werd dat hij voor dat geld een groot aantal fameuse gangen voorgeschoteld kreeg, allemaal vegetarisch! deze avond hebben we ook nog wat rondgelopen op de lokale markt (en ook wat kleine spullekes gekocht). morgen gaan we naar de 5400 m hoge berg 'chacaltaya', hier in de buurt van la paz. het uitzicht zou fantastisch zijn en bovendien komt ne mens zelden of nooit gemakkelijk op zo'n hoogte... morgennacht rijden we naar de koloniale stad 'sucre', en erna gaan we naar de mijnstad 'potosi' en de zoutvlakte 'salar de uyuni'. maar daar later meer over. het amusement ginder! iep!