Lima - Nasca - Cusco - Lago Titicaca

hello allen!
tijd voor een eerste verslag van de reis. de vliegreis naar lima (hoofdstad van peru) verliep zonder problemen, maar was wel enorm vermoeiend! de vlucht van new york naar lima vond plaats in een klein, ietwat marginaal vliegtuig. twee vluchten van elk ruim 8 uur waren enorm uitputtend. op de laatste vlucht hebben we wel voor het eerst kennis gemaakt met een (erg vriendelijke) peruviaan die in new york woonde en eenmaal aangekomen in lima, zochten we ons dan ook meteen een hostel uit om direct te gaan slapen. 's morgens ons logischerwijs overslapen, maar zelfs rond de middag had de eigenaar van ons "hospedaje" een goed ontbijt klaar.
we besloten lima onmiddellijk te verlaten, omdat we de stad zullen bezoeken bij onze terugkeer naar huis (vlucht is opnieuw van daaruit). we namen de bus richting "huacachina". wanneer we door lima reden, beseften we dat het land toch erg arm is. veel armzalige huiskes, straatverkopers, stoffige straten,... eenmaal uit de stad reden we door een bizar landschap: aan de ene kant een stoffige zandwoestijn met hoge duinen en af en toe vreemde, kleine huisjes in een soort van "communities". aan de andere kant van de weg zagen we de kust en hoge golven van de stille oceaan. af en toe stond er een of ander oud industriegebouw. dit alles speelde zich af onder laaghangende, volledige bewolking (typisch voor het kustgebied van peru gedurende deze maanden).
ok, huacachina zelf... das een (weeral vreemd) dorpje, gebouwd midden in de duinen rond een kleine oase. er waren slechts weinig andere toeristen in de buurt. het voornaamste wat we er hebben gedaan is het huren van elk een sandboard. in plaats van te snowboarden, hebben we dus ge"sandboard" in de duinen. enorm leuk, alleen kwam de velcro van ons bord (was eigenlijk meer een stuk hout met velcro aangeplakt) altijd los waardoor onze voeten altijd los kwamen. dan maar gewoon met ons gat op het bord gaan zitten en zo naar beneden. ging gemakkelijker en sneller! enige nadeel is dat het tamelijk vermoeiend is naar boven te klimmen (skiliften of iets dergelijks zou er toch wat over zijn). het zand kroop ook overal (echt o-ver-al), zeker als ge op uw bek ging.
een dag later besloten we naar "pisco" te gaan, een stad aan de stille oceaan. pisco zelf was niet ons doel, wel het schiereiland "paracas" en de "islas ballestas" (eilanden dus). daar waren we naartoe gevaren met een bootje samen met nog een 20tal andere toeristen. op deze plaatsen stikt het van de vogels. ma echt, zoveel vogels heb ik nog nooit in mijn leven tegelijk gezien, het waren er denk ik zelfs meer dan alle vogels samen die ik in mijn leven al had gezien. die beesten zijn bekend om "guano", hun uitwerpselen dus die men om de vier jaar van de rotsen afhaalt omdat het goed is als brandstof en nog voor allerlei andere dingen. vroeger waren die uitwerpselen zelfs exportproduct nummer 1 van peru... het schiereiland paracas was de eerste plaats waar we langsvaarden, met naast de vogels ook een grote figuur getekend op een berghelling en gemaakt door mannen van vroeger (paar duizend of honderd jaar geleden). erna gingen we naar de ballestas eilanden (op zich ook indrukwekkende kliffen en gaten en holen enzovoorts), met duizenden pelikanen (grote beesten anders wel), nog eens duizenden jan-van-genten (of is het jannen-van-gent, ze komen alleszins van ver blijkbaar), honderden aalscholvers, enzovoort. af en toe liepen der wa pinguins de helling af, mooi in een rijtje, meestal in een groepje van een vijftal van deze uitermate coole beestjes. alsof dat alles nog niet genoeg was, stikte het er bij een bepaalde inham van de zeeleeuwen. echt tientallen, misschien zelfs honderden zeeleeuwen waren te zien in en rond het eiland. bij het terugkeren naar het vasteland waren de goden ons blijkbaar gunstig gezind, want plots doken er een aantal dolfijnen op, die blijkbaar geen schrik hadden van ons bootje met enthousiaste toeristen en hun kodak.
na deze beestenboel tijd om een bus te nemen naar "nasca". de busrit op zich was de moeite, wegens de indrukwekkende woestijn met ruige bergen. nasca zelf is een (naar peruviaanse normen en naar onze inschatting) vrij welvarende stad dat bekend is om zijn nasca-lijnen. der zijn in het verre verleden mensen op het zotte idee gekomen om in een vlakte midden in de woestijn grote tekeningskes te maken door middel van geulen. een boom, handen, een aapje, een vogel en ga zo maar door. het grappige is dat ge daar dus vanop de grond niks van kunt zien, ge ziet enkel een dorre vlakte. ge moet dus vanop hoogte dat alles kunnen bewonderen. vandaar de vele kleine vliegtuigjes met toeristen in die er rondvliegen. hebben wij niet gedaan, het geld groeit niet op onze rug... in de plaats daarvan namen we de bus (de lijnen liggen een 30-tal km van nasca zelf) naar een uitkijktoren en hadden we de kans om de handen en de boom te zien. echt spectaculair konden we het niet noemen: we hadden het iets groter verwacht allemaal. ik was verbaasd dat die tekeningen niet na al die honderden/duizenden jaren weg waren gewaaid of geregend of vertrappeld of kies maar. er waren geen bussen terug naar ons hostel in nasca, maar gelukkig wel peruvianen die ons savonds een lift wouden geven. anders lagen we nu levenloos en diepgevroren in de woestijn.
vanuit nasca namen we een nachtbus naar "cusco". nasca ligt aan de westkant van het andesgebergte, cusco aan de oostkant. gevolg: een helse busrit van 14 uur door de andes langs een weg met nog geen 10 meter zonder bochten. ge werd van de ene kant naar de andere kant geslingerd, en alsof dat nog niet genoeg was, kregen we allebei nog last van hoogteziekte (hoogste pas was iets van bijna 4000 meter). doodmoe en kotsmisselijk aangekomen in cusco. daar vonden we een hostel en veel nuttigs (hoewel slapen eigenlijk best wel enorm nuttig is) hebben we niet meer gedaan. later die dag wel nog snel een hap gegeten met een australier.
cusco ligt in de buurt van "machu picchu", de wereldberoemde inca-stad diep in de andes. een probleem: machu picchu is iets te wereldberoemd, zo bleek snel toen we de opties bekeken om het te bekijken: treinen van 100 dollar, een enorm duur toegangsticket. alles samen zou dit grapje ons 200 dollar gaan kosten. neen bedankt, cultuur is ok, maar er zijn grenzen. dan maar wat kleinere inca-sites bezocht in de buurt, die zeker en vast de moeite waren! het indrukwekkendste waren de ruines van "pisac". om er te geraken moesten we een tocht maken van een goed uur richting bergtop. niet eenvoudig, wegens de enorme hoogte waarop we ons bevinden: we worden hier vrij snel misselijk en moe en ook de eetlust is niet wat het moet zijn (maar het verbetert allemaal hoe langer hoe meer). op de bergtop(pen) bevinden zich een aantal indrukwekkende ruines van de inca's (burchten, tempels, huiskes, enzovoort). de weg terug was omlaag dus minder vermoeiend en savonds keerden we terug naar cusco.
vandaag hebben we de bus genomen richting "puno". deze stad ligt aan het titicaca-meer. das niet zomaar een meer, maar het grootste meer van heel zuid-amerika en bovendien het hoogst bevaarbare meer ter wereld (het ligt op 3820 meter, respect wel). puno zelf lijkt ons niet zozeer de moeite, maar morgen gaan we wat eilandjes bekijken en erna rijden we verder door naar "copacabana", ook aan het titicaca-meer, maar dan wel al in bolivia.
we hebben onze reisplannen ook wat gewijzigd: na het altiplano van bolivia en noord-chili gaan we verder door via de pampa's van argentinie en langs paraguay naar zuid-brazilie, uruguay en buenos aires in argentinie. dan steken we door naar santiago in chili omdat we vandaar eind september een goedkope vlucht geboekt hebben richting lima om onze vlucht huiswaarts te nemen. staat allemaal nog niet vast, kan nog wat gewijzigd worden...
daat was het voor deze keer! hopelijk gaat het ginder ook allemaal goed?! de groetjes ginder! iep!