Na twee tamme daagskes in singapore met een schoon chinatown, little india en lekker (goedkoop) eten dus nacht nadien vlucht naar darwin genomen , een gat in het noorden van australie. na uit te slapen dag nadien proberen te liften, wat in het begin redelijk vlot ging. Na een korte lift van een Australische die een jaar in Belgie was geweest, drie uur moeten wachten aan een tankstation tot we een lift kregen van in Darwin tot in Katherine (300 km) van een verpleegster en haar (verwijfde) vriend, die er effe voor een weekendje tussenuit waren geweest. Das natuurlijk het enige wat er overschiet als ge in een gat van 10.000 inwoners in de Australische bush woont waar geen z*k te beleven valt...
In dit gat hebben we dus zoals vermeld lang vastgezeten, te lang om precies te zijn. Vrij logisch achteraf dat we geen lift kregen: niet alleen zijn we twee mannen (zowat de slechtste combinatie om te liften), er passeert ook nauwelijks iemand op deze baan. Wat echter de hoofdreden is, zijn de incidenten die Australie de laatste jaren heeft gekend op t vlak van lifters. Blijkbaar zijn er een aantal mysterieuze moorden gebeurd en zijn de mensen nu bang om lifters mee te nemen.
In Katherine wel een eerste kennismaking met Aboriginals gehad. Overal waar we liepen zagen we dronken Aboriginals zonder schoenen en met vuile kleren die vaak hard tegen mekaar riepen. S avonds kwamen er veel samen aan de rand van t stadje, met drankflessen in hun hand... echt wel wat schrikwekkend. We hebben hier redelijk veel bijgeleerd over de verhouding tussen de blanken en de Aboriginals en wat we te horen kregen was echt wel extreem. Zo erg hadden we de situatie nooit verwacht, vooral omdat naar de rest van de wereld eerder een idyllisch beeld van de Aboriginals, met hun traditionele kunst en levenswijze wordt getoond. In realiteit blijken (zo beweren de Australiers toch) de Aboriginals zwaar gesubsidieerd door de overheid, die zich schuldig voelt voor het verleden. De aboriginals zelf willen echter niet werken,
willen enkel de moderne levenstijl overnemen, maar kunnen hier niet mee overweg, omdat ze tot 200 jaar geleden nog op erg primitieve wijze overleefden in de bush (Men beweert hier dat de Aboriginal-cultuur de enigste beschaving was die het wiel nog niet had uitgevonden...).
Ze kennen nu veel criminaliteit, alcoholisme en hebben een aanzienlijk lagere levensduur. Door al deze verhalen kregen we op den duur natuurlijk ook wel wat schrik.
Uiteindelijk hebben we het liften opgegeven en zijn terug naar darwin gegaan om er een campervan te huren. bleek uiteindelijk de goedkoopste oplossing te zijn, want openbaar vervoer is hier belachelijk duur, ondanks de (naar Europese normen) goedkope benzine.
Met ons buske dan daags nadien richting zuiden gereden, voor een tocht van 3000 km (zal uitendelijk nog stukken meer worden) dwars door Australie.
Eerste dag weer in Katherine gestopt, dat zowat als thuis begon aan te voelen. We wilden overnachten op een parking in t centrum wanneer we er een Australisch combi stopte en de politie ons op (niet al te vriendelijke wijze) wegstuurde. Het zou er te gevaarlijk zijn omwille van de dronken Aboriginals en Katherine was volgens hen de 'murder capital of Australia'. Ok, plezant om te weten... Twas al donker en wij dus in t donker op zoek naar een plekske in de pikdonkere bush. Nu is het verre van ideaal om in het donker hier rond te rijden omwille van de kangoeroes die op de domste wijze voor, of zelfs tegen de zijkant van uwe auto springen. De talrijke slipsporen op de weg herinneren daar aan... uiteindelijk ons geparkeerd op een luchtmachtbasis, waar afgezien van de verschrikkelijke luide jets die aan een oefenvlucht bezig waren, we goed geslapen hebben.De volgende dag twee sympathieke polen opgepikt die aan het liften waren, en blijkbaar al 2 jaar aan het rondreizen waren ! Ze vielen heel goed mee, en ze moeten van ons het zelfde gedacht hebben want ze vroegen of ze de volgende paar dagen nog mee mochten. Wij content, want de benzine werd geshared, en aangenaam gezelschap op de koop toe. (vervolg zie 'Alice Springs - Adelaide')
In dit gat hebben we dus zoals vermeld lang vastgezeten, te lang om precies te zijn. Vrij logisch achteraf dat we geen lift kregen: niet alleen zijn we twee mannen (zowat de slechtste combinatie om te liften), er passeert ook nauwelijks iemand op deze baan. Wat echter de hoofdreden is, zijn de incidenten die Australie de laatste jaren heeft gekend op t vlak van lifters. Blijkbaar zijn er een aantal mysterieuze moorden gebeurd en zijn de mensen nu bang om lifters mee te nemen.
In Katherine wel een eerste kennismaking met Aboriginals gehad. Overal waar we liepen zagen we dronken Aboriginals zonder schoenen en met vuile kleren die vaak hard tegen mekaar riepen. S avonds kwamen er veel samen aan de rand van t stadje, met drankflessen in hun hand... echt wel wat schrikwekkend. We hebben hier redelijk veel bijgeleerd over de verhouding tussen de blanken en de Aboriginals en wat we te horen kregen was echt wel extreem. Zo erg hadden we de situatie nooit verwacht, vooral omdat naar de rest van de wereld eerder een idyllisch beeld van de Aboriginals, met hun traditionele kunst en levenswijze wordt getoond. In realiteit blijken (zo beweren de Australiers toch) de Aboriginals zwaar gesubsidieerd door de overheid, die zich schuldig voelt voor het verleden. De aboriginals zelf willen echter niet werken,
willen enkel de moderne levenstijl overnemen, maar kunnen hier niet mee overweg, omdat ze tot 200 jaar geleden nog op erg primitieve wijze overleefden in de bush (Men beweert hier dat de Aboriginal-cultuur de enigste beschaving was die het wiel nog niet had uitgevonden...).
Ze kennen nu veel criminaliteit, alcoholisme en hebben een aanzienlijk lagere levensduur. Door al deze verhalen kregen we op den duur natuurlijk ook wel wat schrik.
Uiteindelijk hebben we het liften opgegeven en zijn terug naar darwin gegaan om er een campervan te huren. bleek uiteindelijk de goedkoopste oplossing te zijn, want openbaar vervoer is hier belachelijk duur, ondanks de (naar Europese normen) goedkope benzine.
Met ons buske dan daags nadien richting zuiden gereden, voor een tocht van 3000 km (zal uitendelijk nog stukken meer worden) dwars door Australie.
Eerste dag weer in Katherine gestopt, dat zowat als thuis begon aan te voelen. We wilden overnachten op een parking in t centrum wanneer we er een Australisch combi stopte en de politie ons op (niet al te vriendelijke wijze) wegstuurde. Het zou er te gevaarlijk zijn omwille van de dronken Aboriginals en Katherine was volgens hen de 'murder capital of Australia'. Ok, plezant om te weten... Twas al donker en wij dus in t donker op zoek naar een plekske in de pikdonkere bush. Nu is het verre van ideaal om in het donker hier rond te rijden omwille van de kangoeroes die op de domste wijze voor, of zelfs tegen de zijkant van uwe auto springen. De talrijke slipsporen op de weg herinneren daar aan... uiteindelijk ons geparkeerd op een luchtmachtbasis, waar afgezien van de verschrikkelijke luide jets die aan een oefenvlucht bezig waren, we goed geslapen hebben.De volgende dag twee sympathieke polen opgepikt die aan het liften waren, en blijkbaar al 2 jaar aan het rondreizen waren ! Ze vielen heel goed mee, en ze moeten van ons het zelfde gedacht hebben want ze vroegen of ze de volgende paar dagen nog mee mochten. Wij content, want de benzine werd geshared, en aangenaam gezelschap op de koop toe. (vervolg zie 'Alice Springs - Adelaide')
Geen opmerkingen:
Een reactie posten