Istanbul - Kapadokia - Mt. Nemrut - Sanliurfa - Aleppo - Latakia

Istanbul, Turkije

Istanbul, Turkije

Istanbul, Turkije

Istanbul, Turkije

Istanbul, Turkije

Istanbul, Turkije

Zoutmeer, Turkije

Kapadokia, Turkije

Kapadokia, Turkije

Uchisar, Kapadokia, Turkije

Uchisar, Kapadokia, Turkije

Goreme, Kapadokia, Turkije

Kapadokia, Turkije

Kapadokia, Turkije

Kapadokia, Turkije

Kapadokia, Turkije

Torosgebergte, Turkije

Karamanmaras, Turkije

Mt. Nemrut, Turkije

Mt. Nemrut, Turkije

Mt. Nemrut, Turkije

Mt. Nemrut, Turkije

Sanliurfa, Turkije

Sanliurfa, Turkije

Sanliurfa, Turkije

Sanliurfa, Turkije

Sanliurfa, Turkije

Harran, Turkije

Aleppo, Syrie

Aleppo, Syrie

Aleppo, Syrie

Aleppo, Syrie

Aleppo, Syrie

Aleppo, Syrie

Aleppo, Syrie

Aleppo, Syrie

Aleppo, Syrie

Aleppo, Syrie

Aleppo, Syrie

Aleppo, Syrie

Qa'lat Samaan, Syrie

Qa'lat Samaan, Syrie

Qa'lat Samaan, Syrie

Aleppo, Syrie

Aleppo, Syrie

Aleppo, Syrie

Aleppo, Syrie

We sloten ons bezoek aan Istanbul af door al slenterend onder een brandende zon wat verder de coleur local op te snuiven , de indrukwekkende Blauwe Moskee te bezoeken, regelmatig sippend aan een alomtegenwoordig Turks theetje. De volgende stop op ons programma: de wondere wereld van Kapadocia, centraal gelegen in Anatolia, het gigantische Aziatische deel van Turkije. Deze afstand legden we af in 2 dagen, `s nachts slapend in een erg afgelegen landschap. Toevallig kwam er net voor zonsondergang een boerke op zijn tractor voorbij die het eerst blijkbaar oke vond dat we daar sliepen, maar daarna moeilijk begon te doen. Een uur later kwam er een auto afgereden en vijf gespannen Turken stapten uit. Met hun 2 woorden Engels en onze 5 woorden Turks en vooral veel handgebaren proberen duidelijk maken wie we waren en wat we hier deden. Omdat deze plek zo afgelegen was hadden deze mensen nog nooit een buitenlander zien passeren en werden we logischerwijs aanvankelijk als 'vreemd' gecatalogeerd. Op het eind van het 'gesprek' werden we uitgenodigd door hen om een thee te komen drinken, waar we vriendelijk voor bedankten wegens het late uur.

Door de foto`s die we op voorhand van Kapadocia zagen, waren onze verwachtingen best hoog . Maar het landschap dat we kregen voorgeschoteld overtrof deze nog. Een combinatie van vulkanische activiteit en fysische verwering had enkele lokale valleien bezaaid met vreemde torentjes, huizenhoge paalachtige bergen, sprookjesachtige schouwen,…. Onbegonnen werk om de uitzichten voldoende te kunnen beschrijven, hopelijk slagen de foto`s daar beter in! Daarenboven bleek dit landschap al bewoond sinds de 11de eeuw. De locals hakten het zachte gesteente uit in dit surreele landcap en creeerden er huizen, kerken, moskeeen, kloosters,… We bleven er drie dagen, kamperend op een camping met mooi zwembad, er kennis makend met enkele andere overlanders die we op onze verdere tocht misschien nog zullen ontmoeten.

Na deze twee toeristische topattracties van Turkije bezocht te hebben, hadden we nog niet genoeg van dit land. We trokken verder oostwaarts richting de berg Nemrut. In het midden van een uiterst onhergbergzame streek besloot 2000 jaar geleden een illustere koning van een zo mogelijk nog illustere beschaving (voor de freaks: de Commagenen) bovenop de top van de hoogste berg zijn grafheuvel aan te leggen, omringd door levensgrote standbeelden en offerplaatsen. Enkel de hoofden van de standbeelden overleefden de Turkse aardbevingen. We bezochten deze vreemde plek op het meest aangewezen moment: bij zonsondergang.

vanuit mount nemrut staken we de eufraat over richting de koerdische stad 'sanliurfa' (kortweg 'urfa'), waar we logeerden in een guesthouse vlakbij het historische centrum. en de term 'guesthouse' mag letterlijk genomen worden: we kregen meteen een typisch koerdische maaltijd aangeboden van het (eveneens koerdische) koppel. wanneer we nadien genoten van een kop thee, kregen we een paar educatieve promotiefilmpjes van de stad en zijn omgeving voorgeschoteld. de filmpjes en de enthousiaste commentaar van onze gastheer leren ons dat abraham hier geboren werd, neem dit alles maar met een korrel zout, want men beweert hier ook dat de man 140 jaar oud geworden is. waar is het nummer van het 'guinness book of world records' als je het nodig hebt?! gevolg is alleszins dat er hier heel wat mooie moskees neergepoot werden, min of meer gelegen rond een centraal park met heel wat water waarin zich massa's heilige vissen bevinden. abraham werd immers vanaf een heuvel (waar we nu een mooi zicht hadden op de stad) naar beneden gegooid in het vuur, maar dankzij god werd het vuur water met vis, veel vis. en samen met de vis kwamen de bedevaarders vanuit de hele islamitische wereld. bij onze koerdische familie kregen we nogmaals eten voorgeschoteld, een feestmaal, wegens het einde van de ramadan. gevolg was ook dat volledige families langskwamen voor gelukwensen (en met een gastheer die 33 kleinkinderen heeft, komt er wel wat volk over de vloer).

tijd om urfa te verlaten met tussenstop in harran, een van de oudste ononderbroken bewoonde nederzettingen ter wereld. bijgevolg vreemde woningen en aparte ruines te zien daar. we reden verder zuidwaarts naar syrie, maar dat feestje ging niet door: aangekomen aan de grens staan we voor gesloten hekken. het einde van de ramadan wordt nog steeds gevierd, en dat geldt dus ook voor douaniers. gevolg: grensovergang onherroepelijk dicht. het werd ons duidelijk dat een andere grensovergang in het westen wel open zou zijn, en het leek ons een goed plan om daarheen te rijden: in plaats van in syrie westwaarts te rijden, deden we net hetzelfde, maar dan aan de turkse kant van de grens. het wijzertje van de temperatuur van ons hete bertha wees echter heel de dag gevaarlijk dicht tegen het rood aan, waardoor we tegen een slakkengangetje verder bolden: de turks-syrische lifter die met ons meereed richting andere grens, had het al opgegeven, gefrustreerd door ons tempo. het werd te laat waardoor we overnachtten in het nog steeds turkse grensstadje ‘kilis’.

zo konden we ’s morgens de grensformaliteiten aanpakken: na heel wat papierwerk, formaliteiten en rondlopen van bureau naar bureau, reden we na een tweetal uur zonder noemenswaardige problemen syrie binnen. de weg leidde ons naar ‘aleppo’, grootste stad van het land. via via hadden we contact kunnen leggen met een paar jonge syrische twintigers. bij één van hen konden we slapen in zijn appartement, kregen zelfs een eigen kamer met elk een bed: het kan slechter! ’s avonds en ’s nachts liepen we wat rond door de straten van het oude aleppo, en onze eerste indruk was veelbelovend: aleppo is een indrukwekkend mooie stad! diep in de nacht kregen we ‘thuis’ nog een avondmaal voorgeschoteld en tijd om te slapen. het bioritme van die mannen hier is totaal anders dan bij ons: in de namiddag en ’s nachts wordt geleefd, ’s morgens en ’s voormiddags wordt er geslapen. dag erna bezochten we samen met onze ideale gastheer en gids, ‘shoiap’ genaamd, de burcht van aleppo: een indrukwekkend voorbeeld van een onmogelijk te veroveren burcht. en onze eerste indruk werd alleen maar bevestigd: niet alleen de stad zelf, maar ook de aangename, gemoedelijke en vooral vriendelijke aard van de bevolking is onbeschrijflijk! met shoiap gingen we nog naar een garage, waar ons probleem van oververhitting na een aantal uren verleden tijd werd: er werd een nieuwe thermostaat geplaatst en de radiator werd professioneel gereinigd. gedaan met de officiële toyota-garages: vanaf hier zijn het kleine garages met elk zijn eigen specialiteit, in aleppo hoofdzakelijk gerund door armeniers. met onze afgekoelde bertha konden we nu ook een byzantijnse kerk en kasteel bezoeken, een veertigtal kilometer buiten de stad, net zoals de zogenaamde ‘dead cities’, gebouwd door de romeinen. we bezochten in aleppo nog verschillende andere plaatsen, genoten van het lokale eten, leerden over het woelige verleden van het land en zijn (heel) vele verschillende volkeren en praatten over de politiek en mentaliteit in het hedendaagse syrie. dat alles met onze uitstekende gastheer en zijn vrienden (thanks a lot shoiap and co!!).

momenteel zitten we aan de syrische middelandse zeekust, in de stad ‘latakkia’. het is een havenstad met heel wat winkelstraten en restaurantjes, en met vrouwen die een stuk uitdagender gekleed lopen dan in aleppo (je ziet hier ook heel wat minder hoofddoeken). straks nemen we voor het eerst een duik in de middellandse zee en zullen we ‘crac des chevaliers’, een oude burcht bezoeken. van daaruit zullen we rustig verder bollen richting damascus, hoofdstad van syrie, met onderweg uiteraard de nodige stops. misschien gaan we nog naar libanon, indien praktisch mogelijk, maar over dit alles later meer! groeten daar!