Uyuni - Salar de Uyuni - San Pedro de Atacama (Chile) - Salta (Argentina)

hello! nog niet lang geleden, maar wel veel gebeurd, dus vandaar deze update. in 'uyuni' hebben we zoals reeds gezegd, wat praktische zaakskes geregeld. belangrijkste was het vinden van een degelijke, prijslijke tour doorheen de 'salar de uyuni' en omstreken. bolivia is arm, uyuni dus ook, met als gevolg dat iedereen geld wil van de toeristen met opnieuw als gevolg dat er ontelbaar veel reisbureaukes zijn... met als gevolg dat ge lang en hard moet zoeken naar iets goeds, degelijks en prijslijks. dat laatste valt eigl heel goed mee omdat de concurrentie logischerwijs enorm hard is. die mannen concurreren elkaar bijna kapot. wij eerst advies gevraagd bij ne kerel (volgens mij ne spanjaard dat in uyuni is komen wonen) die in het verleden een soort ranglijst gemaakt had van alle reisbureaukes in heel het dorp. hij doet da nu wel niet meer openlijk (achter de schermen hebben we wel nog veel nuttige informatie gekregen) want de eigenaars van de reisbureaukes vonden da ni superhard lachen da er zoiets als een rangschikking bestond en omdat die mannen da ni echt grappig vonden hebben ze de ranglijst-kerel in het verleden ne keer gekidnapped en nu is de ranglijst-kerel beetje voorzichtiger en subtieler geworden.
soit, wij zochten een vierdaagse tour en het belangrijke is nog mensen te vinden die dat willen omdat ge in de 4x4 met zes toeristen kunt, en als ge er dus zes hebt, moet ge minder betalen dan als ge alleen zou gaan. wij hoorden via via dat er een 'europees koppel' ergens rondliep in het dorp dat ook vier dagen wou. verbazend snel vonden de mannen van het reisbureau dat koppel terug (het was een frans koppel zo rond de 30 jaar oud). alles was na wat discussie en onderhandeling in kannen en kruiken en we zouden de volgende dag aan onze vierdaagse beginnen voor 115 dollar per persoon alles in (eten, overnachting, transport,...).
volgende dag verliep alles zoals beloofd: het frans koppel was er, de 4x4 was er, inclusief chauffeur en onze kokkin werd opgepikt, inclusief keisuperfantastisch schattig eenjarig dochtertje dat heel de tijd mee zou reizen. helemaal op de achterbank zat nog nen ouwe boliviaan die de chauffeur ergens opgepikt moet hebben en die de eerste dag helemaal is meegereisd tot in een petieterig klein dorpje (een half huis in totaal als ik goe geteld heb) waar hij afgezet werd.
de eerste stop van de eerste dag was het treinkerkhof. een beetje buiten uyuni, in de woestijn, staan tientallen oude locomotieven te roesten. en dat levert, in combinatie met dat woestijnlandschap, mooie plaatjes op. de treinen zelf werden vroeger gebruikt, hoofdzakelijk voor het transport van vele ertsen en zouten enzovoort die in de buurt allemaal in de grond zitten. erna gingen we naar een klein dorpje dat leefde van zout. ze halen het zout van de zoutvlakte en verkopen het en ze maken ook allerlei spullekes (beeldjes, pottekes, etc) van zout die ze aan toeristen verkopen. ge kunt in dat dorp beter van zout houden, want werkelijk alles, inclusief hun huizen en meubilair, is van zout gemaakt. zou handig zijn in belgie, als ge zout op uwe friet wil gewoon wa schrapen van de muur of als het ni mag van thuis subtiel schrapen van de onderkant van het tafelblad. de voegen in ketchup of andalouse zou werkelijk het summum zijn...
erna reden we echt de zoutvlakte in. en de 'salar de uyuni' is niet zomaar een zoutvlakte. het is niet alleen de hoogste, maar ook de grootste zoutvlakte ter wereld (3700 meter hoog en 12000 vierkante km groot, dus groter dan een derde van belgie). heel lang geleden (zo ongeveer 30000 jaar geleden hebben ze mij hier wijsgemaakt) was de oceanische plaat van de stille oceaan nogal hard aant beuken tegen de continentale plaat van zuid-amerika waardoor de andes ontstond. toevallig was er zo af en toe nog een stukske zeewater mee ingesloten dat dan in de altiplano kwam te liggen. het regent hier nogal weinig (dat is toevallig een van de kenmerken van een woestijn) waardoor dat ingesloten zeewater al snel opgedroogd was. wat er nog overbleef? wa spartelende viskes, twee walvissen, ne zeehond en vooral zout. en daar reden wij dus over met de 4x4. het lijkt wel alsof ge over een enorm uitgestrekt bevroren wit meer rijdt. of als ge u inbeeldt dat het 'wit' 'blauw' is, lijkt het alsof ge met ne speedboot over het water aant racen zijt. de menselijke hersenen zijn volgens mij ook niet ingesteld op het fenomeen 'zoutvlakte', want het is vrij onmogelijk afstanden in te schatten... op de zoutvlakte zelf heeft onze kokkin een eerste maal bereid. en lekker was het alleszins, ge kreeg driekwart lama per persoon voorgeschoteld. erna reden we door naar vulkaan 'tunupa'. daar hebben we voor het eerst flamingo's gezien. die beesten vinden de salar wel leuk blijkbaar, want we hebben der op die vier dagen veel gezien. die mannen filteren water met hun snavel en der blijven in hun bek wa algen steken die ze dan oppeuzelen. de plek waar we sliepen is wel duidelijk 'basic' te noemen: geen douche en den elektriek (van een generator) enkel tussen 19.00u en 21.00u. voor de rest was het een dorp dat volgens mij al vele honderden jaren door niemand nog bewoond was, getuige de 'huiskes' zonder daken en met halve muren. de sterrenhemel was echter fantastisch, wa wilt ge ook: geen maan (nieuwe maan), op grote hoogte dus weinig atmosfeer en totaal geen licht uit de omgeving. enkel het romantische meiske ontbrak nog, ik moest het stellen met de siem...
de volgende dag zijn we eerst met onze vriendelijke, goedlachse chauffeur/gids naar mummies gaan zien. in een grot lagen een aantal kleine, menselijke skeletten, met onder andere een compleet gezinneke mooi uitgestald. de mummies zijn blijkbaar al heel oud, pre-inca naart schijnt. erna kregen we drie uur de tijd om een stukje van de vulkaan te beklimmen tot een uitzichtspunt, de 'mirador'. drie uur voor dat tochtje was veel te veel tijd en vanop de mirador zag de krater er aanlokkelijk uit. wij, sportief als wij zijn, zo snel mogelijk verder gewandeld richting krater, beetje tegen de klok, omdat we op tijd terug moesten zijn. het was een vermoeiende wandeling, temeer omdat ge op zo'n heel grote hoogte zit (vulkaan tunupa is 5400 meter hoog, ter vergelijking: de mont blanc is 4811 m hoog), en zuurstof moet daar nog uitgevonden worden blijkbaar. onze moeite werd beloond, het zicht boven was indrukwekkend te noemen en we waren maar een goed kwartier te laat terug beneden. feest dus! tijd om door te rijden naar 'isla incahuasi', een 'eiland' gelegen in de zoutvlakte. het is een speciaal plekske, omdat het er vol staat met cactussen. en het zijn ni van die plantjes van vijf centimeter groot dat ieder modaal vlaams gezinneke in zijn veranda staan heeft, ma het zijn cactussen tot 10 meter hoog en sommige van meer dan duizend jaar oud... verzorg ze maar goe, die cactuskes thuis, wie weet! anyway, het eiland in combinatie met de cactussen in combinatie met de zoutvlakte eromheen levert tamelijk spectaculaire beelden op... hier kwam ons ook een brits koppel vervoegen in de 4x4. ze waren bezig met een wereldreis en ze hielden nogal veel van trektochten en natuur enzo (da werd mij toch duidelijk toen ze vertelden over hun trektocht van anderhalve maand (!) in de nepalese himalaya). na dit eiland verlieten we de zoutvlakte zelf en reden we over 'vaste', normale bodem. en der moet ergens op een bepaald moment om een of andere duistere reden ne rekker gesprongen zijn in onze chauffeur zijne kop, want plotsklaps begon die nogal enorm wild over de stoffige wegskes keihard door te rijden. ik voelde mij ni meer in bolivia, ma ergens tussen pakweg parijs en dakar... soit, wij ondanks dat veilig en wel savonds aangekomen in 'san juan', een dorp van 1000 levende zielen (1000 halve gekken als ge het mij vraagt, wie woont er nu in zo'n verlaten gat, en vooral: waarom in godsnaam). en hip hoi, er was warm (lees: lauw) water en elektriciteit voor meer dan twee uur! en der was stof, veel stof, best wel enorm veel stof. we waren toegekomen terwijl er een zandstorm over het gebied raasde. ne mens wilt op zo'n moment zo snel mogelijk binnen zijn, want zand is minder lekker dan driekwart lama...
na een ontbijtje bestond onze derde dag vooral uit het zien van meren. we waren ondertussen al een stuk zuidelijker, tegen de grens van chili. en de streek is enorm mooi door meren met op de achtergrond kale (op een paar grappige grasplukjes na) bergen/vulkanen. de meren zelf worden bevolkt door flamingo's en af en toe een eend of een meeuw (zeemeeuwen zullen het alleszins ni geweest zijn!). een meer sprong in het oog (figuurlijk dan), namelijk 'laguna colorada', speciaal omwille van zijn rode kleur. af en toe loopt er nekeer ne vicuña in de weg, da zijn lama's met (terecht) een minderwaardigheidscomplex: ze zijn kleiner, der is minder vlees aan volgens mij en ook minder wol. savonds opnieuw een bed gekregen, werkelijk in 'the middle of nowhere' en vroeg gaan slapen. de volgende dag moesten we der immers uit om 04.30u om naar 'sol de mañana' (betekent 'ochtendzon', waarom konden die mannen dat nu ni 'middagzon' noemen, konden we tenminste uitslapen) te rijden. ma jongenslief, koud dat het was die ochtend (trouwens een jammerlijke constante in en rond de salar). temperatuur lag diep onder de -10 graden, en om het nog wat leuker te maken was er een werkelijk ijzige, flinke bries, dus gevoelstemperatuur lag nog paar tiental graden lager. sol de mañana is een vulkanisch actief gebied, waar een geiser te bewonderen was, samen met wat pruttelende modderputten en overal vloog wat stoom in het rond. dit in combinatie met de opkomende zon, maakte van het hele gebeuren een mooi geheel (vandaar de naam dus). erna reden we door naar een meer, met veel meeuwen en nog belangrijker, een warmwaterbron. die meeuwen hadden dat goed gezien om daar te zitten, want ze zaten in lekker warm water terwijl het voor ons nog altijd extreem koud bleef. een paar zotte toeristen (van andere jeeps) hadden het aangedurfd om ook in het warm water te gaan, maar ik wil niet in hun plaats zijn als ze na een half uur in 35 graden gezeten te hebben het plots met 50 graden lager moeten stellen (en nat!). onze laatste belangrijke stop was 'laguna verde': dit was het mooiste meer van allemaal, omdat het groen was (door allerlei mineralen en van die dingen dat erin zitten) en omdat er een magnifieke vulkaan, de 'licancabur' plak tegen het meer gezet was. mooie afsluiter van onze vierdaagse en tijd voor een nieuwe bestemming. op de grens met chili namen we afscheid van onze chauffeur, de kokkin en kind, plus brits koppel en namen we een buske richting 'san pedro de atacama', in chili dus. tijdens de kleine 50 km richting san pedro werd ons al snel duidelijk dat chili een heel stuk ontwikkelder is: goede (asfalt!-)wegen, bewegwijzeringen en grotere huiskes. san pedro zelf is een woestijndorpke dat momenteel overduidelijk teert op toerisme. enorm hoge, soms zelfs europese prijzen (voor logies, maar vooral voor eten en transport) en der liepen minstens evenveel toeristen rond dan locals. tijd dus om niet meer uit eten te gaan, maar zelf te koken, met mijn oprechte dank aan simon en zijn kookkunsten! zelfs het vriendelijke (zoals de meeste chilenen), en ook wel praatzieke madammeke van ons hostel was enthousiast over siems kunnen... san pedro zelf is eigl helemaal niet speciaal, maar de 'valle de la luna' in de buurt is dat wel. een reden om er de volgende dag onze daguitstap van te maken. en 'uitstap' is letterlijk te interpreteren: de vallei van de maan, met spectaculaire woestijnlandschappen, is op 12 km van san pedro zelf verwijderd. aangezien wij ons geen veel te dure tour wouden aanschaffen, besloten we, dapper als we zijn, de tocht te voet te doen (heen en terug). gelukkig voor ons stopte er, na ne goeie kilometer gewandeld te hebben, spontaan ne kerel met zijn (leeg) toeristenbuske. hij moest waar wij naartoe moesten, dus, gelukkig als we zijn, springen we in zijn buske. de valle de la luna zelf was mooi, met hoge duinen, kliffen en geniale uitzichten (onder andere op onze vriend, vulkaan licancabur). we hadden met onze chileense toeristenbuskechauffeur na zonsondergang afgesproken dat hij ons weer mee terug zou nemen, deze keer met andere toeristen erbij. voorwaarde was dat een van ons (werd ik uiteindelijk) moest doen alsof hij zijn been verstuikt had, zodat de andere toeristen in het buske geen vragen zouden stellen in de trend van "he, waarom kunnen zij gratis in het buske en wij ni?"
volgende dag was busdag. vanuit san pedro namen we een (opnieuw veel te dure, westerse prijzen) bus richting 'salta', een koloniale stad in het noorden van argentinie. de rit was spectaculair, omdat de weg via een 4400 m hoge pas op de grens met chili en argentinie (paso de jama) via steile en spectaculaire bergflanken naar beneden donderde tot een hoogte van 1190 meter, waar salta ligt. 1190 meter! in weken niet meer zo laag geweest! letterlijk een verademing en gedaan met de ijskoude nachten en uitgedroogde, verbrande en verweerde huid! bovendien bleek bij onze aankomst savonds in salta al dat argentinie een veelbelovend land is! argentinie heeft het, zeker in vergelijking met zijn buurlanden, zeker niet slecht: vrij grote huizen, goede weginfrastructuur, veel prive-vervoer (in bolivia en peru waren vrijwel uitsluitend taxi's, bussen en collectivo's, vrijwel niemand had een eigen auto), enzovoort. vandaag werd ons gevoel bevestigd: salta is een heel mooie stad, met grootse, indrukwekkende gebouwen, grote parken met ontelbaar veel palmbomen, een temperatuur van net geen 30 graden en overal veel en goed vlees te vinden (voor simon van minder belang, voor mijn maag een uitbundig feest): bij elke maaltijd krijgt ge een halve kudde lekker gegrilde koe op uw bord. de prijzen zijn (uiteraard) hoger dan in bolivia, maar nog steeds zeer schappelijk! vanavond hebben we een kabellift gepakt naar een bergske in de buurt, waar we salta bij zonsondergang en nacht hebben kunnen bewonderen. de kabellift naar beneden was al gestopt, dus hebben we zelf maar moeten liften, en nog gekregen ook van de mannen die werken voor de lift (wat een gelukkig taalkundig toeval zeg). morgen in de late namiddag hebben we een bus geboekt richting 'asuncion', de hoofdstad van paraguay. van daaruit gaan we verder naar de 'iguazu watervallen', gelegen op het drielandenpunt paraguay-brazilie-argentinie. maar daar later meer over! groetjes ginder! iep!