Paranagua - Ilha Do Mel - Morretes - Curitiba - Chuy (Uruguay) - Punta Del Diablo - Montevideo

hello. een update meer of minder, kan nooit kwaad! vanuit curitiba namen we een korte busrit richting 'paranagua' om van daaruit een boot te nemen richting 'ilha do mel'. in paranagua zelf ff tijd gehad om wa rond te slenteren, en het was er aangenaam om te slenteren. de boot naar het eiland was een paar uur, hier in zuid-amerika kennen ze geen boten die sneller gaan dan vijf km per uur, vrees ik. op de boot in de verte wel dolfijnen zien springen. dolfijn zeg! op het eiland bleek al gauw dat het een chill ('chill' is het beste woord om het eiland te beschrijven) plekske is: een paar eenvoudige huiskes, zanderige wegskes, geen gemotoriseerd vervoer (behalve boten dan) en een paar rondlopende locals (inwoners en braziliaanse toeristen). vonden snel een chille kerel die een even chill en vrij goedkoop kamerke had voor ons in zijn huiske. savonds wat rondgelopen in het dorpje/gehuchtje en wa eten gemaakt. meer moet da ni zijn! de volgende dag waren we van plan om naar een vuurtoren min of meer aan de andere kant van het eiland te wandelen. in het begin allemaal leuk en gezellig en uiteraard chill: wa verlaten stranden, wa tropisch gebladerte en zo van die dingen. ma wanneer we een schiereiland-bergske over moesten werd het zoeken naar een paadje en eenmaal het paadje gevonden, bleek het kleiner en kleiner te worden en de bomen en lianen en al da kruid in die genre overwoekender en overwoekender. op den duur was er eigenlijk geen paadje meer, alleen maar overwoekering. na wa lenigheidsoefeningen gedaan te hebben en een vreemde nederzetting met een bijtgraag hondje langsgelopen (door het hondje letterlijk 'gelopen') te zijn, toch in het andere dorpje/gehucht (er zijn er twee op het eiland) geraakt en er iets gedronken en plots hadden we nog weinig goesting om naar de vuurtoren te lopen. op zo'n chille eilandjes is het weer immers ni altijd even chill: het regende, der hing mist en het was kil. belgisch herfstweer dus... ne boot teruggepakt naar 'ons' dorpje en naar ons kamerke gegaan. savonds was er een groepje sympathieke jongeren uit curitiba die op weekend waren (twas onafhankelijkheidsfeestdag) op het terraske van ons huiske. we hebben er met hen domino gespeeld (eigenlijk is er niks spannends aan da spel, ma wel populair hier, vraag me niet waarom, ben geen braziliaan) en het was een vrolijke avond. alleen die mannen hun portugees, daar is echt geen knijt van te begrijpen (en engels kunnen ze sowieso niet). tis zo iets tussen spaans en russisch, met soms zelfs wa west-vlaams. als iemand de gesprekken die we hebben gevoerd zou ondertitelen, zou dat hilarische taferelen opleveren, denk/vrees ik. volgende dag was onze 'zoveel-mogelijk-openbaar-vervoermiddelen-nemen-dag'. eerst de boot, dan de bus naar een gezellig dorpke, 'morretes' genaamd. vandaaruit nen trein richting ons wel vertrouwde curitiba. het was eigenlijk allemaal te doen om die trein: het is een van de meest spectaculaire treinritten van zuid-amerika dus da mag ne mens ni missen. trein bestond uit drie wagons: de hoge klasse, de toeristische klasse en de lagere, goedkoopste klasse. wij zaten in de goedkoopste klasse, helemaal alleen in de wagon, terwijl al de rest (lees: tien à twintig braziliaanse toeristen) in de toeristische klasse zat. wij voor weinig geld rust en goed plekje aan het raam, zij voor meer geld minder plekjes en een gids die portugees door een microfoon brabbelde. jeuj! de treinrit is spectaculair omdat het door de bergen rijdt met allemaal tropische planten enzo en dat langs indrukwekkende tunnels en bruggen (vooral de bruggen indrukwekkend). trein reed aan een enorm traag tempo (familie van de boot misschien), maar dat was helemaal niet erg want ge kon des te meer genieten van het landschap en het heerlijk geluid dat treinen maken. opnieuw aangekomen in curitiba, waar veel meer drukte en sfeer was dan toen we er ervoor waren (toen was het weekend + vakantie + feestdag). de braziliaanse bevolking bestaat ook uit een ongelooflijke mix van allerlei zuiderse types, van blank tot zwart, wat regelmatig tot uitmuntende resultaten leidt... tijd voor opnieuw een nachtbus, deze keer richting 'porto alegre' in het nog zuidelijkere zuiden van brazilie. smorgens daar toegekomen en zo snel mogelijk een bus genomen richting het dorp 'chuy', op de grens tussen brazilie en uruguay. we hebben zoveel kilometers gevreten dat we er opt einde nen indigeste van hadden! een nacht en een dag gereden, in een onnozel, schijnbaar klein uitstulpingske van brazilie. op zo'n momenten beseft ge dat brazilie een reusachtig groot land is! savonds toch tevreden dat we in chuy waren: het is een dorp, werkelijk plak op de grens gelegen. we hadden zelfs niet eens door dat we in uruguay rondliepen, tot we beseften dat alles terug in ons vertrouwd spaans geschreven stond! naar aloude traditie hadden we de volgende ochtend weer, jubelt en juicht, grensproblemen. aangezien de vorige avond onze buschauffeur niet wou stoppen bij de braziliaanse grenspost (2,5 kilometer voor de effectieve grens, das een redelijk irritante gewoonte hier in zuid-amerika), moesten wij de volgende ochtend te voet daarheen. wij komen daar binnen en we worden nogal vreemd bekeken en we kregen zo van die blikken van de kantoorbeambten waaruit ge kunt afleiden dat er iets onaangenaams gaat komen. bleek dat die pipo's sinds twee maanden hun grenspost verlegd hadden naar een ander dorp, twintig (!) kilometer landinwaarts. toen we dit heuglijke nieuws hoorden, wisten we dat er binnen drie kwartier in 'chuy' een bus zou vertrekken waar we al een ticket voor hadden gekocht. wij waren zo al wa in de gedachtegang van 'die-stempel-zal-wel-ni-zo-hard-nodig-zijn', tot er een van de grappige jongens daar ons duidelijk maakte dat ge zonder braziliaanse stempel wel eens ni uruguay zou binnen mogen bij de uruguayaanse grenspost (die aan hún kant van de grens twee kilometer landinwaarts lag...). wij dan toch maar voor de zekerheid nen taxi laten komen die op ons vriendelijk verzoek aan een illegaal hoge snelheid naar de vervloekte grenspost scheurde. elk acht euro kwijt, een stempel erbij en op tijd bij onze bus! feest! die bewuste bus stopte gelukkig wel bij de uruguayaanse grenspost (na aandringen van onze kant wel) en we kregen gemakkelijk ne stempel (frustrerend wel, die mannen hebben zelfs ni eens gekeken naar onze braziliaanse stempel). onze bus bracht ons naar 'punta del diablo'. uit de naam kunt ge al afleiden dat dit een nogal pittig dorpke is. het ligt zo ongeveer plak in 'the middle of nowhere', omgeven door rotsen en wa duinen en strand en fameus hoge golven die op dit alles inbeukten. de wind was ook overduidelijk van de partij, maar de zon scheen toch, das al mooi! na wat ronddolen, beseffend dat meer dan de helft van de kleine, schattige huiskes momenteel niet bewoond waren (in hun zomer zijn er hier naart schijnt 20000 bezoekers, vooral binnenlandse toeristen, nu was er geen kat), vonden we toch een hostel (het enige dat in het laagseizoen hier open is). en wat voor een hostel! nog maar een jaar oud, gerund door een amerikaans koppel, en tot in de puntjes in orde: mooi gebouw, mooie dormitories, gratis internet en ontbijt en last but not least: ne salon met een knetterende, brandende open haard. feest! savonds zijn we in het restaurant van het hotel nog gaan eten en hebben we een leuk dobbelspelleke gespeeld met zowel gasten (een duitse en een nieuw-zeelander) als personeel (de kok en nog nen andere kerel die al drie jaar in zuid-amerika ronddoolt en op de vraag hoe lang hij dat nog zou volhouden 'another ten years' antwoordde...). punta del diablo is niet noemenswaardig groot, dus ge hebt het er wel vrij snel gezien. de volgende dag namen we dan ook een bus richting montevideo, de hoofdstad van uruguay. het landschap hier is wel gezellig: denk aan landschappen van west-vlaanderen tot vlaamse ardennen, denk de huizen er weg, en als er dan toch huizen zijn, maak ze dan drie keer kleiner, beeld u de weiden weidser in en voeg er hier en daar nen eucalyptusboom en ne palmboom aan toe, en ge hebt een vrij deftig beeld van het landschap hier. het ziet er hier allemaal peis en vree uit, en proper. het is hier trouwens een beetje het 'belgie van zuid-amerika': ook ontstaan rond 1830 en het is dezelfde britse regering die zowel belgie liet ontstaan/bestaan als buffer tussen duitsland en frankrijk, als uruguay als buffer tussen brazilie en argentinie. dit alles heeft nen uruguayaan die geschiedenis gestudeerd heeft en op reis geweest is naar belgie mij toch alleszins allemaal wijsgemaakt. vroeger was uruguay een van de rijkste landen van zuid-amerika, maar uruguay is economisch sterk afhankelijk van vooral argentinie. argentinie deed het de laatste tien jaar niet echt geweldig, en uruguay deelde dus ook in de klappen (80% van het buitenlands kapitaal in uruguay was van argentinie, en na de economisch crash aldaar haalden alle argentijnen hun geld weg van de banken in uruguay).
montevideo dan. eigenlijk hadden we meer van de stad verwacht. de gidsen beschreven het als een 'europese stad', het kleine broertje van 'buenos aires', enzovoorts. maar echt indruk heeft de stad niet gemaakt: alles zag er doods en somber en grijs uit. het weekend (alles dicht, geen volk) en het grijs weer (jammer, want het was twee dagen weer zon geweest) zullen er wel iets mee te maken hebben, maar toch. veel grijze, schijnbaar communistische blokken op de pleinen, de haven met containers vlakbij en toch wel marginalere woningen dan verwacht (het lijkt er ook marginaler dan in het omliggende platteland, dat er nog steeds vrij ontwikkeld uitzag). maar niet alles was negatief, der waren hier en daar wel wat mooie gevels, kerken, pleintjes met grote standbeelden en nog van dat soort dingen.
morgen verder richting 'colonia del sacramento', een koloniaal havenstadje, door unesco erkend. vandaaruit nemen we ook een boot richting een van onze hoogtepunten in de regio, namelijk 'buenos aires'! groetjes ginder! iep!