Copan (Honduras) - Tela - León (Nicaragua)

hello! nog een update kan nooit kwaad! we waren dus beland in el salvador en de tweede dag daar hebben we wat meer op het gemak aangepakt. in de namiddag kwam carlos ons oppikken om naar de 'puerto del diablo' (kan een schrijffout inzitten) te gaan, oftewel de poort van de duivel. het zijn twee grote rotsen in een spectaculair landschap met aan de ene kant zicht op de hoofdstad 'el salvador' en aan de andere kant de pacifische oceaan. maar eigenlijk hebben we niks gezien en mochten we het allemaal zelf inbeelden, want er was mist overal. tis immers hier de gewoonte van de weergoden om in de voormiddag zon te geven, in de vroege namiddag zon met paar wolken, in de late namiddag zon met al wa meer wolken (mist dus boven) en savonds en snachts zware onweders die blijkbaar veel aandacht willen. soit, we zijn dan met carlos naar een iets verderop (en belangrijker, een lager) gelegen punt gereden en dan hadden we toch een mooi zicht op san salvador en een meer in de buurt en een vulkaan (die zijn overal). el salvador is maar een klein landje dus besloten we de volgende dag door te reizen naar copan in honduras. eigl hebben we heel de dag op verschillende bussen gezeten, van punt tot punt. we hebben wel nog nooit zo'n rustige grensovergang meegemaakt dan op de grens tussen el salvador en honduras. normaal gezien lopen de verkopers en de geldwisselaars en de taxi/rickshaw-bestuurders in horden naar u toe, deze keer niks of niemand. wij braaf naar het douanekantoor gegaan (is nog wel een afstandje, de grensposten van beide landen liggen op een paar honderd meter van elkaar) en zonder enig probleem mochten we door. chance dat er toch ene geldwisselaar was, die ons aan een heel goede wisselkoers aan honduriaans (of hondurees ofzo) geld hielp. volgende dag was dus copan-dag. het stadje op zich is al de moeite waard, gezellig met pleintjes en gebouwen enzovoort, maar de hoofdreden om naar hier te komen zijn de maya-ruines een goeie kilometer verderop. die mayasite is bekend omwille van zijn schoon bewaarde figuurkes en beeldjes enzo, uitgehouwen in de stenen. aan de ingang werden we verwelkomt door ara's en een louche tapir-achtig schepsel waarvan we ni wisten dat er zo'n beest bestond. de site zelf was idd wel de moeite, vooral een aantal stellae (soort stenen palen) met heel schoon figuurkes op. ook de setting, tussen de heuvels en omgeven door tropisch regenwoud en bijhorend gefluit van de tropische vogelkes creerde wel een speciaal sfeerke. een beetje opgejaagd door een onweer, zijn we savonds teruggekeerd naar copan-stad.

na copan weer een dag lang de bus(sen) op om in 'tela' te belanden. we wouden absoluut ns de caraibische kust en sfeer zien en opsnuiven en tela ligt aan die kust dus da was ideaal. de eerste dag in tela hebben we elk een fietske gehuurd en zijn we naar 'miami' gefietst. ni de miami in de VS, want zo sportief zijn we ni. miami is een klein dorpke in de buurt van tela met enkel houten en rieten huttekes, geen elektriek en gelegen aan de kust, enkel toegankelijk via een smal (en vooral vermoeiend) zandwegske. toeristen moeten er nog uitgevonden worden. ideaal om er wat te chillen en frisbeeen enzovoort aan het strand. het was gezellig, omdat we drie vlamingen tegenkwamen op dat strand (de enige andere blanken in de buurt) die we al wat hadden leren kennen in ons hostel (die overnachtten er ook). miami en omgeving zijn uitsluitend bewoond door garifuna's, dat zijn zwarten die wij europeanen als slaven naar de caraibische eilanden gebracht hebben en zij zijn op hun beurt 200 jaar geleden naar de kust van honduras gemigreerd. de klein kinderen waren enorm sympathiek en ze hebben mee gefrisbeet enzo, de meeste ouderen zijn aanvankelijk wat afstandelijker (ge kunt het hen ook niet kwalijk nemen, niet alleen hebben we hen als europeanen uitgebuit, maar ook nu zijn er vanwege de overheid plannen om in het gebied mega-resorts neer te poten om toeristen te lokken, met als gevolg dat met behulp van militairen de zwarten weggejaagd worden uit hun dorpen omdat ze 'in de weg wonen'), maar als ge wat begint te praten met hen zijn ze enorm vriendelijk. we hebben hen een paar keer een vissersbootje aan wal zien slepen en der zit blijkbaar nog genoeg vis in de zee, want die mannen halen der nogal wat uit. de dag erna zijn we naar een ander garifuna-dorpke gegaan en dat was vergelijkbaar en ook plezant.

vanuit tela hebben we anderhalve dag lang op de bus gezeten (voor de laatste keer deze reis zulke afstanden). daar valt dus ook weinig over te vertellen, op de bus houden we ons bezig met wat lezen, praten in gebrekkig spaans (onze kant)/ engels (hun kant) met (weeral heel vriendelijke) locals en door het raampje kijken. we reden dus richting leon in honduras. de grensovergang tussen nicaragua en honduras was het tegenovergestelde van de vorige grensovergang. tientallen hondurezen/nicaraguanen vliegen op ons af om geld te wisselen of om ons te helpen met de grensformaliteiten of om ons te vervoeren naar de grensovergang of om te bedelen enzovoort. twas ni simpel om ons tussen het volk een weg te banen, maar dat terzijde verliep alles vlot. hier in nicaragua bleek al heel snel (op de grens zelf al) dat ze hier nog vriendelijker zijn dan in honduras, als ze u zien, bijna altijd een glimlach en ze zijn ook vaak heel geinteresseerd in ons (vanwaar we komen, hoe oud, werken of studeren, etc). deze avond zijn we aangekomen in leon en hebben we een slaapplek gevonden in een via-via cafe/hostel (gelijk er in leuven ook eentje is), met vlamingen als eigenaars (in copan was er ook een via via, ma die was volzet). tis een schoon hostel, we hebben al veel inside-informatie over nicaragua dankzij babbelke met vlaamse eigenaar (woont hier zes jaar) en leon zelf is een charmante stad met even charmante mensen. opvallend zijn hier de vele graffiti's op de muren met tekeningen over de revolutie van vroeger, blijkbaar iets heel belangrijks geweest voor nicaragua. we zijn van plan om hier nog wel een tijdje te blijven en eind augustus gaan we verder naar costa rica.

het amusement ginder! iep!